جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هدف اصلی این پایان نامه این است که استدلال کند که ماهیت خودمختار تبیین ذهنی محدودیت قوی تری در مورد آنچه به عنوان یک بیان رضایت بخش از رابطه بین ذهن و جسم به حساب می آید، نسبت به آنچه در چارچوب متافیزیکی فیزیکالیسم غیر تقلیل پذیر می توان تصدیق کرد، ارائه می دهد. اگرچه به نظر می رسد که شایستگی اصلی فیزیکالیسم غیر تقلیل دهنده توانایی آن در احترام به تقلیل ناپذیری مفاهیم ذهنی به مفاهیم فیزیکی است، در حالی که با احترام به تقدم هستی شناسی فیزیکی، ادعا می کنم که تعهد آن به اصول فیزیکالیسم مانع از توانایی آن چارچوب می شود. برای تطبیق آنچه من به عنوان گستره عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی از آن یاد خواهم کرد. گستره عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی خود را در این واقعیت نشان می‌دهد که کار انجام شده توسط تبیین‌های ذهنی کاملاً جدا از کار انجام شده توسط تبیین‌های فیزیکی است. من ادعا می‌کنم که گستره عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی را نمی‌توان در چارچوب متافیزیکی که ادعا می‌کند تقدم هستی‌شناسی فیزیکی را به رسمیت می‌شناسد، زیرا بازپس‌گیری استقلال عمیق مستلزم کنار گذاشتن این فرضیه است که ذهن باید با امر فیزیکی در ارتباط باشد. روشی مناسب برای تخلیه چنین اصول متافیزیکی. من از این ادعا دفاع می‌کنم که می‌توانیم میزان عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی را تشخیص دهیم، اگر شیوه‌های توضیحی موفقیت‌آمیز خود را به عنوان نقطه شروع تحقیق خود در نظر بگیریم، و تنها پس از آن به این سؤال بازگردیم که چگونه می‌توان رابطه بین ذهنی را به بهترین نحو بیان کرد. و فیزیکی ادعای من این است که بین ماهیت ذهنی و ماهیت روابط انسانی ارتباطی ذاتی وجود دارد، و بنابراین پیشنهاد می‌کنم که ماهیت خودمختار تبیین ذهنی باید در ارتباط با ماهیت خودمختار روابط انسانی درک شود. ایده های اساسی در این پایان نامه از ترکیب ویژگی های قانون ویتگنشتاین به دنبال ملاحظات با ویژگی های رویکرد جان مک موری به روابط انسانی به دست آمده است. بر اساس این ترکیب، من برای این ادعای خاص تر استدلال می کنم که یک ارتباط ذاتی بین معنای این که بگوییم یک فرد دارای ظرفیت تفکر است و اینکه بگوییم او توانایی مشارکت در امور مختلف را دارد وجود دارد. انواع روابط انسانی سپس از این ارتباط برای ایجاد یک گزارش غیر علّی از کنش انسان برای به چالش کشیدن گزارش علّی فیزیکالیست استفاده می‌شود، که برای حمایت از این ادعا که تبیین‌های ذهنی با توجه به تبیین‌های فیزیکی به معنای عمیق‌تر مستقل هستند، استفاده می‌شود. من با این استدلال نتیجه می‌گیرم که ملاحظاتی که ما را در موقعیت تشخیص میزان عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی قرار می‌دهند، باید بیانیه ما را از رابطه بین ذهنی و جسمانی محدود کند، و پیشنهاد می‌کنم که این بیانیه باید با روشی که در آن توضیحات ذهنی و فیزیکی کار خود را در شیوه های توضیحی ما انجام می دهند. من ادعا می‌کنم که افراد تا آنجایی که زندگی در جهان با افراد دیگر دارند، در معرض تبیین‌های ذهنی هستند و تا آنجا که انسان‌ها موجوداتی هستند که زندگی آنها بعد بیولوژیکی طبیعی دارد، در معرض تبیین‌های فیزیکی هستند. اما به جای شناسایی ذهنی با امر فیزیکی، و در نتیجه به خطر انداختن گستره عمیق‌تر ماهیت خودمختار تبیین ذهنی، پیشنهاد می‌کنم که این رابطه را می‌توان در قالب این واقعیت درک کرد که ذهن در بعد زندگی انسان قرار دارد. از دخالت افراد در انواع مختلف روابط با یکدیگر تشکیل شده است، و اینکه بُعدی از زندگی انسانی که در آن تبیین‌های فیزیکی عمل می‌کنند، به‌عنوان پیش‌زمینه علّی پیش‌فرض است که اگر افراد می‌خواهند چنین زندگی‌ای داشته باشند، باید وجود داشته باشد. جهان.