جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مقاله استدلال می کند که کنایه بخش ضروری و مرکزی روحیه است که گفتار اصولی را زنده می کند. این مفهوم که کنایه منفی است، به ویژه همانطور که کی یرکگور بیان می کند، از درون با ارائه مجدد کنایه پرداز منفی در گفتگو بررسی می شود. هدف این ارائه کشف و تبیین بحران طنز منفی است. سپس بحران به عنوان آغازگر تأمل در مورد مشکلات اعتدال و عدالت توسعه می یابد. مشکل اعتدال از طریق تجربه منفی طنزپردازان از خشم مطرح می شود. خشم مشکل ارتباط گفتار با طبیعت را مطرح می کند. اعتدال به عنوان تسلط بر خود در رابطه ما با طبیعت از طریق مفهوم تسلط بر خشم ایجاد می شود. از طریق بررسی Charmides افلاطون، این بحث مطرح می شود که توسعه عدالت به اعتدال بستگی دارد، زیرا، از قضا، عدالت از نوعی بی اعتدالی سرچشمه می گیرد. اعتدال با پرورش میل آن به ارزش، عدالت را تربیت می کند. عدالت را قادر می سازد از طریق کار زنده کردن و ارزش گذاری مجدد ارث به بلوغ برسد. عدالت معتدل توسعه مثبت منبع در جهت تحقق ارزش است. این در رابطه کنایه آمیز سقراط با طبیعت تجسم یافته است. مشکل عدالت از طریق طرد هیبت توسط آیرونیست منفی مطرح می شود. هیبت مشکل ارتباط گفتار با پولیس را مطرح می کند. عدالت به مثابه تقاضای رضایت در میان نام ها از طریق مفهوم به کمال رسیدن آرزو توسعه می یابد. از طریق بررسی بیشتر غرمیدس افلاطون، این بحث مطرح می شود که توسعه اعتدال به عدالت بستگی دارد، زیرا از قضا، اعتدال از نوعی بی عدالتی سرچشمه می گیرد. عدالت اعتدال را با درک آنچه برای آن ضروری است تربیت می کند. کار عدالت توسعه اعتقاد گوینده ایده آل است، یعنی ظرفیت او برای حفظ حرکت توسعه. اعتدال عادلانه در رابطه کنایه آمیز سقراط با نام ها تجسم یافته است.