جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شورای دوم واتیکان نقطه عطف بسیار مهمی در تاریخ کلیسای کاتولیک رومی بود و این کلیسا را تا حد بسیار با جهان مدرن آشتی داد. در این شورا، که از 1962 تا 1965 به درازا کشید، ترقی‌خواهان و محافظه‌کاران در برابر یکدیگر صف‌آرایی کردند که نتیجه‌اش تصویب 16 سندِ عمدتاً ترقی‌خواهانه بود. مهم‌ترین ابعاد نوشدگیِ آموزه‌های کاتولیکی عبارت‌اند از: تنوع زبانی و فرهنگی در آیین عبادی، وحدت‌گرایی مسیحی، ارتباط با پیروان سایر ادیان، اختیارات مشترک و مساوی اسقفان، عدالت‌خواهی، و جایگاه غیرروحانیان در کلیسا. این شورا متأثر از برخی زمینه‌های اجتماعی و الاهیاتی بود. به ‌لحاظ اجتماعی، اوضاع کاتولیک‌های کشورهای فقیر تأثیر بسیار بر مصوبات آن داشت. از نظر الاهیاتی نیز اندیشه‌های الاهی‌دانان مدرنی چون تِیار دو شاردن، آنری دو لوباک، ایو کونگار و کارل رانر بسیار مؤثر بود. پس از شورای دوم واتیکان، پارسامنشی کاتولیکیِ رومی نیز جانی تازه گرفت و به ‌طور خاص، مادَر ترسای کلکته و هنری ناون برجستگی خاصی در این وادی داشتند.