جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در اوایل سال 2011، اعتراضات گسترده باعث سرنگونی رژیم های دیکتاتوری در تونس و مصر شد. در عرض چند سال، تونس با موفقیت انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری را برگزار کرد و شاهد انتقال مسالمت آمیز قدرت بود، در حالی که ارتش مصر قدرت را به دست گرفت و کنترل خودکامه را برقرار کرد. موفقیت و شکست انتقال به دموکراسی در این دو کشور چیست و چگونه می‌توانند از تلاش‌های گذار دموکراتیک در سایر کشورهای دارای اکثریت مسلمان صحبت کنند؟ انتقال دموکراتیک در جهان اسلام، محققان برجسته را گرد هم می‌آورد تا پیامدهای موفقیت دموکراتیک در تونس و شکست در مصر را در منظر مقایسه‌ای بررسی کنند. در کنار مطالعات موردی در اندونزی، سنگال و هند، مشارکت‌کنندگان شباهت‌ها و تفاوت‌های میان کشورهای دموکراسی‌کننده با جمعیت بزرگ مسلمان را تحلیل می‌کنند و چالش‌های جهانی و همچنین موانع خاص هر کشور را در نظر می‌گیرند. موضوع اصلی نیاز به درک شرایطی است که تحت آن امکان ایجاد ائتلاف‌های طرفدار دموکراسی میان سکولارها و اسلام‌گرایان وجود دارد. مقاله‌ها پویایی ترس سکولاریست‌ها از موفقیت انتخاباتی اسلام‌گرایان، نقش حوزه‌های انتخابیه سکولار در انعطاف‌پذیری رژیم‌های استبدادی، و چشم‌انداز اعتدال در میان بازیگران سیاسی سکولار و اسلام‌گرا را مورد بحث قرار می‌دهند. آنها به موضوعاتی مانند نقش ارتش و کمک های نظامی خارجی، قوانین اساسی خاورمیانه و نقش اخوان المسلمین می پردازند. این کتاب همچنین شامل مقاله‌ای از بنیانگذار و رئیس حزب النادها تونس، راچید غنوشی است که در مورد استراتژی‌های سیاسی که حزبش انتخاب کرده است، بحث می‌کند.

ترجمه ماشینی: حکومت نظامی اندونزی در سال 1998 فروپاشید و این ترس را برانگیخت که درگیری های اقتصادی، مذهبی و سیاسی هرگونه انتقال دموکراتیک را پیچیده کند. با این حال، از سال 2006، هر سال، پرجمعیت ترین کشور مسلمان جهان نمرات بالایی از سازمان های بین المللی رتبه بندی دموکراسی دریافت کرده است. در این مجلد، دانشمندان علوم سیاسی، علمای دین، نظریه پردازان حقوقی و مردم شناسان، نظریه و عمل انتقال دموکراتیک اندونزی و توانایی آن را برای خدمت به عنوان الگویی برای سایر کشورهای مسلمان بررسی می کنند. آنها نمونه اندونزی را با سناریوهای مشابه در شیلی، اسپانیا، هند و تونس و همچنین با انتقال ناموفق یوگسلاوی، مصر و ایران مقایسه می کنند. مقاله‌ها رابطه‌ی بین دین و سیاست و راه‌هایی را بررسی می‌کنند که در آن مسلمانان حتی قبل از وقوع تغییر از دموکراسی حمایت می‌کنند، و توضیح می‌دهند که چگونه سیاست‌های نوآورانه مانع از ایجاد اختلال در تکامل دموکراتیک اندونزی توسط گروه‌های نظامی مخالف، فعالان مذهبی خشونت‌طلب و جدایی‌طلب شد. این مجموعه با بحث در مورد «کثرت گرایی حقوقی» در حال ظهور اندونزی و اینکه کدام یک از اشکال آن ناقض حقوق و حمایت از حقوق هستند، به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی: چگونه افراد با هویت‌ها و هویت‌های مذهبی، قومی و زبانی مختلف می‌توانند بدون ارتکاب خشونت، تحمیل رنج یا ظلم به یکدیگر در کنار یکدیگر زندگی کنند؟ در این جلد، مشارکت‌کنندگان محدودیت‌های مدارا را بررسی می‌کنند و پیشنهاد می‌کنند فراتر از آن‌ها به احترام متقابل فکر کنیم. سلمان رشدی در مورد فرهنگ صوفی-هندویی کشمیر که زمانی بردبار بود، تأمل می کند. ایرا کاتزنلسون با تاریخ فکری مدارا به عنوان یک نهاد لایه ای در غرب دنبال می کند. چارلز تیلور رویکرد جدیدی به سکولاریسم در جهان چندفرهنگی ما ارائه می‌کند و آکیل بیلگرامی با ارائه زمینه و احتیاط به این رویکرد پاسخ می‌دهد. نادیا اوربیناتی به بررسی این موضوع می پردازد که چرا آرمان اومانیستی سیسرو از کنکورد در پاسخ به اختلافات مذهبی مورد استفاده قرار نگرفت. این جلد با رد این ادعا به پایان می رسد که مدارا در غرب ابداع شده است. راجیو بهارگاوا در مورد هند آسوکا می نویسد و کارن بارکی مدارا را در امپراتوری عثمانی و هابسبورگ بررسی می کند. سودیپتا کویراج به بررسی تسهیلات و درگیری ها در هند می پردازد و آلفرد استپان بر کمک به مدارا و سکولاریسم های دموکراتیک متعدد در کشورهایی با اکثریت مسلمان مانند اندونزی و سنگال تاکید می کند.