جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : بحث اخیر درباره خودشناسی در فلسفه ذهن، گزینه های نظری را به شرح زیر تقسیم می کند: یا محتوای ذهن خودآگاه خود را به صورت استنتاجی می دانیم، یا این کار را به صورت مشاهده ای از طریق نوعی «حس درونی» انجام می دهیم، یا این کار را بر اساس آن انجام نمی دهیم. به هر طریق یا بر هر مبنایی، بلکه به دلیل وجود پیوندی سازنده بین حالت‌های خودآگاه مرتبه اول و قضاوت‌های خود-نسبی درجه دوم ما. در این پایان نامه، من به بررسی این دانش خاص، فوری و معتبری که به نظر می رسد از طیف خاصی از افکار، باورها، تمایلات و سایر حالات عمدی خود داریم، می پردازم و استدلال می کنم که بررسی دقیق رویکردهای نظری فوق در نهایت خلاف آن را نشان می دهد. هر سه آنها، که دانش ما از حالات خودآگاه خودمان باید مبتنی بر خود این حالات خودآگاه باشد که به عنوان حالت های خودآگاهی اولیه در نظر گرفته می شود. به طور خاص، اولاً استدلال می‌کنم که دلایل قاطعی برای رد هر سه روش فوق در مورد خودشناسی درون‌نگر وجود دارد. ثانیاً این سه خط در واقع جامع نیستند. ثالثاً، تلاش‌های اخیر برای دور شدن از آنها یا با توجه به یک هدف توضیحی خاص رضایت‌بخش نبوده یا در نهایت به هدف دوم یا سوم سقوط می‌کند. و در نهایت اینکه تنها راه اجتناب از موانعی که هر سه این گزینه ها با آن روبرو هستند این است که این تز را بپذیریم که توانایی های مرتبه دوم ما در ماهیت حالت های آگاهانه پدیداری ما منعکس می شود، یعنی حالت های خودآگاه در موجوداتی که به طور مفهومی مجهز شده اند، به طور ذاتی (و به نوعی بدوی) حالات خودآگاه هستند. پایان نامه ای که جزئیات و پیامدهای آن را در فصل آخر بیان می کنم.