جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله ای که در این مقاله پی گیری میکنیم آنست که آیا دو حمل گرایی ماینونگی موجه است؛ و فرضیه ما آنست که موجه نیست. به‌رغم این‌که نظام‌های منطقیِ دوحمل‌گرا ویژگی‌های صوری و معناشناختیِ اساساً متمایزی به حمل متداول و حمل ماینونگی (یا رمزانشی یا درونی) نسبت می‌دهند، خود دوحمل‌گراییِ ماینونگی خلاف شهود است. نشان می‌دهیم که وجوه اختلاف ادعاییِ این دو گونه‌ی حمل، فارغ از طبیعت این حمل‌ها هستند. این‌که گزاره‌های رمزانشی (یعنی آنها که حاوی حمل رمزانشی هستند) صرفاً در قالب نسبت‌های یک‌موضعی صورت‌بندی می‌شوند، این‌که نمی‌توان از آنها خاصیت‌های مرکب انتزاع کرد، این‌که مقید به بستار منطقی، ناتمامیت و ناسازگاری هستند، و این‌که اتفاقی نیستند، هیچ‌یک برآمده از سرشت رمزانش نیست و به کار تمایز نهادن میان انواع حمل نمی‌آید. همچنین معناشناسی‌های نظام‌های دوحمل‌گرا تنها هنگامی شهود‌های ما درباره‌ی طبیعتِ اشیاءِ ماینونگی را پاس می‌دارند که شهودهای دیگر ما درباره‌ی ثبات معنای حمل یا ثبات معنای شیء را نادیده انگارند. دوحمل‌گراییِ ماینونگی جواب نمی‌دهد.