جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : گروه متنوعی از زنان در اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم بودند که سبک زندگی مختلفی داشتند. دو نفر از این قبیل عبارتند از هادویچ، یک بیگوین، و بئاتریج ناصری، راهبه سیسترسیایی، هر دو از نویسندگان برجسته قرن سیزدهم که نمونه ای از الهیات عرفانی این گروه پویا از زنان هستند. وظیفه این پژوهش بررسی نوشته های این دو نویسنده قرون وسطایی است تا چگونگی تفسیر آنها از تجارب اتحاد با خدا را بررسی کند. برای انجام این کار، من روش هایی را بررسی خواهم کرد که این دو زن خاص از کشورهای پایین قرن سیزدهم، درک الهیاتی از رابطه انسان با امر الهی را ایجاد می کنند. این انسان شناسی الهیاتی، برای هر دو زن، بر پایه تجارب پویای خدا در زندگی شان بنا شده است. این تجربیات به عنوان چارچوبی بود که هادویچ و بئاتریج توانستند آن را به الهیات ملاقات الهی ترجمه کنند و به ویژه در مورد هادویچ به جوامع خود منتقل کنند. اگرچه به طرق مختلف، درک هادویچ و بئاتریج از رابطه الهی/انسانی با توجه به آزادی مشخص می شود - آزادی تبدیل شدن به خود واقعی خود با خدا. بررسی نوشته‌های هادویچ و بئاتریج با توجه به نحوه برخورد آنها با موضوع آزادی و به‌طور گسترده‌تر، استفاده از آزادی به‌عنوان دریچه‌ای برای نزدیک شدن به آثارشان، درک وسیع‌تری از الهیات توسط زنان در قرن سیزدهم باز می‌کند.