جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: قرن 19 و 20 زمان تحول و دگرگونی بزرگ برای جهان اسلام بود. نجات امت - که از نظر سیاسی، نظامی و اقتصادی در برابر غرب عقب‌تر می‌شود، عباراتی چون احیا، تجدید (تجدید) و اصلاح و بازسازی (اصلاح) تقریباً همه روشنفکران و علما را به خود مشغول کرده است. نسخه‌های زیادی در این زمینه ارائه شده است که نمونه‌های بارز آن عمدتاً مربوط به رویکردهای جدید به قرآن و تفسیر آن است. این مقاله به نوآوری هایی می پردازد که توسط رهبران اصلاح طلب- احیاگر در جغرافیای مختلف مسلمان در مورد تفسیر قرآن تحت تأثیر مدرنیسم مطرح شده است. می بینیم که این رویکردها، که اساساً مبتنی بر فرض نارسایی روش ها و فهم های کلاسیک است، برای بسیاری از ابزارهای هرمنوتیکی که در دوره کلاسیک جا افتاده و حتی استدلال می کنند که اکنون غیرضروری هستند، به پرسش ها و بحث ها می گشاید. بر خلاف تفسیر کلاسیک قرآن، پیشنهادات تجدید محور اصلاح طلبان از تفاسیر چند صدایی مدرن قرآن، بازتاب کلامی این پیشنهادها و مهمتر از همه تأثیر (یا ناکارآمدی) آنها بر جوامع مسلمان از جمله موضوعات اصلی مقاله است. در آغاز، فشار مدرنیته که در برداشت و تفسیر قرآن نباید نادیده گرفته شود، در گذر زمان به عنصری اجتناب ناپذیر تبدیل شده است. این پدیده جدید و شرایط در حال تغییر بسیاری از روشنفکران مسلمان را مجبور به سازش در اصولی کرده است که به هنجار تبدیل شده است. نتیجه، به جای یک اصلاح سالم، شامل نوآوری های التقاطی بود و فقط باعث نجات روز شد و نتوانست زمینه جدی برای خود در سطح مردم پیدا کند.