جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این مقاله پیشنهاد می‌کنم که باید پاننته ئیسم (همه‌درخدایی) را در یک مقیاس (طیف) شناسایی کنیم که دئیسم (خداباوری دین‌ناباورانه) در یک طرف آن و پانته‌ئیسم (همه خدایی) در سوی دیگر قرار دارد. نتیجه شگفت‌انگیز تحلیل این است که بسیاری از چیزهایی که در بحث‌های فلسفی و کلامی به‌عنوان متمایزکننده همه در خدائی از خداباوری (تئیسم) سنتی (و بالعکس) بدیهی تلقی می‌شوند، به‌جای تمرکز بر آموزه‌های اصلی این مفاهیم مختلف از خدا، دارای ادعاهای گسترش احتمالی بیشتری هستند. با این وجود، من معتقدم که هنوز امکان ایجاد مرز بین آنها وجود دارد. همچنین تأکید می‌شود که بزرگترین چالشی که بسیاری از پانانتئیست‌ها (همه‌درخدایی‌ها) با آن روبرو هستند، ارائه استدلال قانع‌کننده‌ای است که چرا باید فکر کنیم که قدرت خدا هرگز نمی‌تواند قهری باشد، بلکه باید همیشه متقاعدکننده باشد. خبر خوب این است که هیچ چیزی در پانانتئیسم (همه‌درخدایی) وجود ندارد که مستلزم پذیرش این دکترین خاص باشد.