جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

همان­گونه که کی­یرکگور می­گوید، رنج آدمی یادآور فردیت آن است؛ ولی این رنجِ متفرد در هنگام ظهور یک بلای فراگیر چگونه می­شود و چه تحولاتی را از سر می­گذراند؟ آیا عمومیت بلا همیشه زمینه­ای است که فرد به یُمن آن رنجِ بلا را بیشتر تاب می­آورد؟ مگر عمومیت بلا مجالی برای یاری­رسانی به دیگرانی که درگیر رنجند باقی می­گذارد؟ آیا میان انواع بلایای فراگیر از حیث اقتضائات آن­ها برای تاب­آوری یا غلبه بر رنجِ متفرد تفاوتی نیست؟ پرسش­هایی از این دست، ما را به بازخوانی نسبت فردیت رنج و عمومیت بلا وا می­دارد؛ زیرا خود کی­یرکگور به تحلیل رنج آدمی در وضعیت عمومیت بلا نپرداخته است. وی در کتاب بیماری تا سرحد مرگ از زبان شخصیتی به نام آنتی­کلیماکوس، به­عنوان نماینده­ای از یک وضعیت اگزیستانسیل آدمی، نظرگاهی دربارۀ­ مفهوم رنج پیش­ می­اندازد که نسبت تنگاتنگی با مفهوم نومیدی دارد و دست­مایۀ­ تحلیل ما برای بررسی مسألۀ فردیت رنج در عمومیت بلاست. ما در این تحلیل از رویکردی که آن را آنتی­کلیماکوسی می­نامیم یاری می­گیریم تا به پرسش­های مربوط به نسبت مذکور پاسخی دهیم. در این نوشتار به­طورمختصر خواهیم گفت که فردیت رنج در شرایط عمومیت بلا شاید انسانِ تنهاشده را از پیگیری هم­نهاد در یک دیالکتیک سه­سطحی برای رهایی از نومیدی باز دارد، ولی حضور امرابدی الهی در بستر امورزمان­مند می­تواند در این زمینه راه­گشا باشد.