جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابن‌تیمیه در کتاب منهاج‌السنه شیعیان را متهم می‌کند به اینکه اکثریت صحابۀ پیامبر-ˆ را مرتد می‌دانند. دلیل او در این مورد به برداشت سطحی و تحلیل نادرست از روایات شیعه برمی‌گردد. در روایات شیعه، نقل شده است که بعد از پیامبرˆ، به سبب اتفاقاتی دربارۀ خلافت حضرت علی%، غیر از سه یا چهار یا هفت نفر، همه دچار ارتداد شدند. وی این نوع روایات را دست‌مایۀ اتهام قرار داده و می‌گوید از نگاه شیعه اکثریت صحابه از دین خارج شدند؛ غافل از اینکه این روایات ربطی به ارتداد به معنی خروج از اسلام ندارد. با دقت در متن روایات این‌چنینی و روایات فراوان دیگر و قراین و برداشت بزرگان شیعه از روایات ارتداد، متوجه می‌شویم که معنای لغوی ارتداد یعنی بازگشت مد نظر بوده و این روایات درحقیقت به ارتداد ایمانی اشاره می‌کند که مربوط به ایمان نداشتن صحابه به وفاداری به ولایت حضرت علی% و تسلیم در برابر سکوت و تصمیمات حضرت در برخورد با رفتارهای ناخوشایند برخی صحابه است که ربطی به خروج از دین ندارد؛ والّا اگر مراد ارتداد از دین بود، باید دربارۀ افراد بیشتری که بعداً متوجه اشتباه خود شدند و برگشتند، حکم ارتداد جاری می‌شد؛ درحالی‌که چنین اتفاقی نیفتاد.