جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جنبش اخوان­المسلمین در دهه­ 1960 در شرایطی که افغانستان از نظر سیاسی، اجتماعی، دینی و اقتصادی در وضعیتی بحرانی و نابسامان بسر می برد، تشکیل شد. با به قدرت رسیدن حزب دموکراتیک خلق در سال 1978م و تغییر اوضاع سیاسی، این جنبش به سرعت وارد مرحله جدید شد و گفتمان «جهاد» را بعنوان راهبرد اصلی برای دستیابی به اهداف خود اعلام نمود و از این طریق نقش مهمی در بیداری اسلامی و تحولات دهه­های 1970 و 1980 آن سامان سیاسی ایفا کرد. با سرنگونی رژیم خلقی و پیروزی مجاهدین (1992) یکی از شاخه­های اخوان(جمعیت اسلامی) دولت اسلامی تشکیل داد و شاخه دیگر اخوان(حزب اسلامی) علیه این دولت شورید و در نهایت این دولت چنان تضعیف شد که بابرآمدن خلافت­گرایان طالبان، در 1996 سرنگون شد. ایده اصلی نوشتار حاضر آن است تا با روش تحلیلی توصیفی با رویکرد تفسیری و با بهره­گیری از مستندات تاریخی، علل شکست اخوان المسلمین در این کشور را در تاسیس حکومتی مقتدر و باثبات پی‌‌جوئی نماید. یافته­­های تحقیق نشان می ­دهد علل ناکامی این جنبش را باید در دو دسته عوامل درونی و بیرونی جستجو کرد؛ اختلافات داخلی، قومیت­گرایی، روی آوردن به دنیازدگی و روزمره‌گی، افراطی­گرایی، فاصله­­گیری از آرمان­­های تعریف­شده اخوان، ضعف ایدئولوژی سیاسی از یک­سو و سرکوب‌گری رژیم­های حاکم، وابستگی به قدرت­های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، امتزاج با جریان‌های تکفیری و سکولار از سوی دیگر از جمله مهمترین عوامل داخلی و خارجی آن به شمار می‌رود.