جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تبیین و پیش­بینی زلزله همواره یکی از مسائل بشر در طول تاریخ بوده است. علی­رغم پیشرفت­های صورت گرفته در علم زلزله­شناسی، کماکان این علم در پیش­بینیِ زلزله به شکل کارآمد، یعنی در بازه‌های زمانی و مکانی کوچک، به موفقیت نرسیده است. نظریه­ی تکتونیک صفحه­ای به عنوان نظریه‌ای موفق در تبیین زلزله به شکل «عام» با هر دو رویکرد تبیینی در فلسفه­ی علم، یعنی استدلالی و علّی، سازگاری دارد. با این وجود برای پیش­بینی زلزله به شکل کارآمد و محلی، به‌نظر می­رسد نیازمند رویکرد دیگری در این علم هستیم. تمایز میان علوم قانون­نهاد وجزءنگر توسط ویلهلم وِندِلبِند به وجود آمده است. این تمایز الهام­بخش علوم تجربی مانند پزشکی و روان­شناسی بوده است. در این مقاله نشان می­دهیم که در زلزله­شناسی همانند پزشکی و روان­شناسی برای رسیدن به پیش­بینی کارآمد، می‌توان از این دو رویکرد هم­زمان استفاده کرد و پیشنهاد می­کنیم، بنا به مصالح اخلاقی و این‌که زلزله­شناسی علمی است که با جان میلیون­ها نفر انسان سروکار دارد، ضروری است متخصصان این رشته علاوه بر رویکرد قانون­نهاد از رویکرد جزءنگر نیز استفاده کنند تا از این طریق بتوانند به پیش­بینی مطلوبِ زلزله، یعنی در بازه­های زمانی و مکانی کوچک، برسند.