جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مرگ باوری و اعتقاد داشتن به معاد از اصول دین اسلام و از مهمترین اعتقادات همه ی ادیان توحیدی است. و به معنای بازگشت انسان به اصل و حقیقت هستی و حیات جاودانه است. زنده شدن انسان پس از مرگ برای حسابرسی و دریافت ثواب و عقاب اعمال و مسائل مربوط به عقاید و اخلاق او در زندگی دنیوی می باشد. لذا بین سبک زندگی و شیوه تربیتی هر انسانی و معاد وآخرت او ارتباط معناداری بر قرار می باشد. بر همین اساس سؤال اساسی در این تحقیق آن است که، کم و کیف ارتباط باور به مرگ و نقش آن در سبک زندگی و نوع تربیت یک انسان مسلمان از منظر آیات وروایات چیست؟ برای پاسخ به این پرسش به روش اسنادی به مطالعه ی آثار و منابع مرتبط و نزدیک به موضوع اقدام و اطلاعات و داده های جمع آوری شده، مورد بررسی و توصیف و تحلیل قرار گرفت و در نهایت پس از بحث وفحص، چنین استنباط و نتیجه گیری شد که مرگ باوری و اعتقاد و ایمان و یقین به معاد و زندگی پس از مرگ به معنای حقیقی در همه ی ابعاد، مادّی و معنوی و جزئی وکلّی و فردی و اجتماعی، و تربیتی تأثیر و نقش مستقیم داشته، انسان را هدفمند، کمال طلب، سعادت خواه، خیر اندیش، صالح و مصلح، تحت نظارت و محاسبه، پاسخگو و متخلّق به اخلاق الهی، و... می گرداند و به تبع آن آثار مطلوب و نیکی در اصلاح جامعه و رشد و تربیت انسان و کمال همه جانبه ی آن در پی دارد به طوری که افراد و جامعه خود را تحت نظارت و مراقبت درونی و باطنی دانسته، بر خوردار از تقوی و خوف الهی می گردند و سبک زندگی خود را چنان تنظیم می کنند که بتوانند در محکمه ی عدل الهی جواب گوی آن باشند و در محاسبه و محاکمه ی آخرت سربلند و سعادتمند گردند.