جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شفاعت یکی از مفاهیم کلیدی قرآن کریم و روایات می باشد که جز اعتقادات مسلم مسلمین است. اگر چه در کیفیت وقوع آن اختلاف نظر هست ولی همه فرقه ها و مذاهب اسلامی آن را به عنوان یکی از اصول مسلم و خدشه ناپذیر اسلام پذیرفته اند. مرسوم است شفاعت را متکلمین در کتب خود مورد بررسی قرار می دهند چرا که از یک نظر از افعال خداوند است و از نظر شیعه به امامت و نبوت نیز ارتباط دارد. فارغ از مباحث کلامی، از آنجایی که شفاعت اولاً و بالذات مخصوص خداوند که موثر حقیقی است، می باشد و با اذن او افرادی دیگر نیز شفیع واقع می‌شود، می‌توان از باب هستی شناسی شفاعت را مورد بررسی قرار داد. این نوشتار به مبانی فلسفی شفاعت با بررسی اندیشه‌های فیلسوف و مفسر بزرگ شیعه علامه طباطبایی پرداخته است. به عقیده ایشان حقیقت شفاعت، واسطه‌شدن در رساندن نفع و یا دفع شر و ضرر است و معنای ذات الاضافه ای است که تصور آن بدون در نظرگرفتن دو طرف شفاعت شونده و شفاعت کننده همسو نیست، لذا برای شناخت آن الزاما باید طرفین را شناخت. علامه طباطبایی (ره) با ارایه راه حل هایی در مقام پاسخ گویی به اشکالات وارده بر مساله شفاعت برآمده است. از آنجا که شفاعت ریشه در نظام احسن خلقت دارد، با این شیوه می توان آن را مستدل کرده است. نگاه فلسفی به مساله شفاعت و شفیع، زاویه دیگری از این مهم را روشن خواهد کرد.