جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زمان تأليف: قرن سيزدهم هـ. ق. مسأله قضا و قدر از جمله مسائلي است كه همواره درباره آن بين اهل فلسفه و دين بحث بوده نويسنده اين رساله با اعتقاد بمسأله قضا و قدر از روي دلائل با ثبات آن مي پردازد. او پس از آنكه در مقدمه خود درين زمان از مطموس شدن فلسفه و علم شكوه مي كند و مي گويد از مردم بايد كناره گرفت تا توانست در راه علم گام برداشت سپس مي گويد بر اثر برخورد با مولانا شيخ حسين نام چون او سؤال از قضا و قدر كرد بنا را بر آن گذاردم كه بجواب او دست يازم. اما اين جواب چون از علم واجب و مشية و قدرة و اراده او نمي توانست بر كنار باشد لذا اين مسائل را بابتداء آوردم و سپس باصل سؤال پرداختم. (عبدالله انوار) رساله ايست در قضا و قدر كه به سبك عارفان و فيلسوفان متشرع نگاشته شده. مولف در مقدمه از استاد خود شيخ سليمان با تجليل ياد ميكند (شايد سليمان بحراني) و نيز از معاصران خود شيخ حسين را شيخ حسين را ميستايد. وي اين كتاب را در چهار فصل و يك خاتمه ترتيب داده است هر فصل داراي بخشهاي گوناگون است. 1- در اثبات واجب توحيد او 2- در اينكه آيا صفات خدا زائد بر ذات او هستند ؟ 3- در بيان قدرت 4- در بيان علم خدا خاتمه - دنباله علم سخن گفته است. وي در كتاب از ابن سينا، قوشچي، سهروردي شيخ بهايي قطب رازي ميثم بحراني؛ خواجه طوسي، محقق شريف، غزالي، فخر رازي، شيخ مفيد، علامه حلي، نوبخت و بسياري از دانشمندان ياد كرده است. (عبد الحسين حائري) [مجلس شورا1/24/9؛ ملي 10/34]