جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : برتراند راسل زمانی نوشت: «تز اصلی که من باید حفظ کنم، مشروعیت تحلیل است.» شهرت او به عنوان بنیانگذار سنت تحلیلی که برای چندین دهه امن بود، اخیراً مورد حمله قرار گرفته است. تاکید مایکل دامت و دیگران بر نقشی که گوتلوب فرگه بازی کرد. این مجموعه مقالات جدید از فیلسوفان برجسته و محققین راسل، سهم منحصر به فرد و مهم خود راسل را در شکل دادن به دغدغه ها و روش های فیلسوفان تحلیلی معاصر بررسی می کند. این شامل هر دو بحث کلی در مورد ماهیت فلسفه تحلیلی و تجزیه و تحلیل دقیق دقیق از استدلال های خود راسل است، و طیف وسیعی از خروجی های معروف راسل را پوشش می دهد. مشارکت کنندگان عبارتند از نیکلاس گریفین، پیتر هیلتون، A. C. Grayling، C. M. Kilmister، و دیگران.

فیلسوفان تحلیلی را همیشه به واضح اندیشیدن می‌شناسند. مقاله‌هاشان گاهی تنها نیم‌صفحه است. چند جمله می‌آورند و ساده نتیجه می‌گیرند. دربرابر دیدگاه‌های مبهم و نامعقول می‌ایستند. فرگه از جملۀ همین افراد، بلکه پدر آن‌هاست. اما دامت که شیفتۀ او بود، وقتی به دفترچۀ خاطرات او دست یافت، فهمید دیدگاه‌های سیاسی فرگه هیچ عقلانیتی ندارد: در فلسفه یکسره تسلیم عقل است، اما وقتی نوبت به سیاست می‌رسد تنها شور و احساسات حکومت می‌کنند: شکاف شخصیت فرگه به عمیقیِ شکاف منطق و نژادپرستی است.

بن اندیشه ویتگنشتاین: کتاب «چگونه ویتگنشتاین بخوانیم» نوشته ری مانک درواقع مجلدی تازه از مجموعه چگونه بخوانیم است که بر ایده ای ساده اما تازه استوار است. هر کتاب این مجموعه به نحوی به خواندن نوشته های یک متفکر در محضر استادی کارآشنا می ماند. هر نویسنده حدودا ۱۰ قطعه کوتاه از کارهای متفکری را برمی گزیند، سپس مو به مو آن را حلاجی می کند تا اندیشه های محوری شان را بازنماید و بدین وسیله درهای ورود به کل یک جهان فکری را به روی خواننده بگشاید. البته کتاب ها صرفا کشکول هایی حاوی مشهورترین بندهای آثار یک متفکر یا بزرگ ترین موفقیت های او نیست، بلکه مجموعه ای از سرنخ ها یا کلیدهایی را به خوانندگان ارایه می دهند تا بتوانند خود ادامه راه را بپیمایند و کشف های تازه کنند. لودویک ویتگنشتاین نیز بنا به توافقی همگانی، یکی از بزرگ ترین و تاثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم است. معهذا این توافق در همین جا متوقف می ماند. مساله چگونه خواندن او، از همان انتشار نخستین کتابش یعنی «رساله منطقی- فلسفی» در سال ۱۹۲۱ به بعد، باعث بگومگوی فراوانی شده است. هیچ اتفاق نظری وجود ندارد که تراکتاتوس را چگونه باید تفسیر کرد، اثر بعدی اش یعنی «پژوهش های فلسفی» را چگونه باید خواند و تا چه اندازه پژوهش ها تراکتاتوس را بی اعتبار می سازد. در این شرایط انتشار کتابی موسوم به چگونه ویتگنشتاین بخوانیم بی اندازه اهمیت پیدا می کند. در بخشی از کتاب می خوانیم: «هرچند موضوع نوشته های ویتگنشتاین مشابه موضوعات مطرح شده از سوی سایر فیلسوفان تحلیلی- ماهیت منطق، مرزهای زبان، تحلیل معنا- است، اما او این کار را به سبکی شاعرانه انجام داد؛ همین امر، کار او را از سایر همتایانش متمایز می سازد و پرسش از چگونه خواندن ویتگنشتاین را به پرسشی بجا بدل می کند. بنا به استدلال ری مانک، در بن اندیشه ویتگنشتاین عزمی راسخ برای مقاومت در برابر علم گرایی عصر ما و نوعی تاکید بر انسجام و خودسامانی اشکال غیرعلمی فهمیدن وجود دارد. ویتگنشتاین تلاش می کرد روشن سازد که فهم مورد نظر ما در فلسفه شبیه به فهم ممکن ما از یک فرد، یک قطعه موسیقی و یا یک شعر است.» خود لودویگ ویتگنشتاین نیز در توصیف خود می گوید «خلاصه نگرش من به فلسفه این است: فلسفه باید به صورت اثری منظوم نوشته شود.» کتاب «چگونه ویتگنشتاین بخوانیم» نوشته ری مانک و ویراستاری سایمون کریچلی با ترجمه همایون کاکاسلطانی در ۱۲۷ صفحه توسط نشر نی منتشر شده است. (منبع: https://www.magiran.com/article/3869653)