جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسأله‌ی هبوط حضرت آدم یکی از عمده‌‌ترین مسائل مورد بحث در ادیان ابراهیمی بوده است که با توجه به تفاسیر قرآنی و اسناد عهد عتیق ارتباط تنگاتنگی میان جایگاه انسان و هبوط حضرت آدم وجود دارد. موضوع هبوط با رویکردهایی عرفانی، کلامی، فلسفی مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. در قرآن کریم و در عهد عتیق اشاراتی به حیات حضرت آدم و مقدماتی که منجر به سقوط آدم و حوا گردید شده است که از جمله می‌توان به آفرینش حضرت آدم، محلّ آفرینش، محلّ سکونت، عامل اصلی فریب خوردن آدم و زوجه‌ی او حوا، ابزار فریب و وسوسه و در نهایت، نتیجه‌ی فریب خوردن اشاره کرد. در هر دو منبع با وجود تفاوت‌های واضح و آشکار، اصل هبوط پذیرفته شده است. هبوط به معنای فرود آمدن از بلندی است که در قرآن و عهد عتیق نتیجه نافرمانی امرالهی توصیف شده است؛ این پایان‌نامه مشتمل بر پنج فصل است که پس از بررسی معناشناسی واژه‌ی‌ هبوط، گناه و لغزش که از مباحث اصلی این پژوهش به شمار می‌روند، به بررسی تطبیقی دیدگاه هر دو کتاب پرداخته و بر موارد مشابه و متمایز تأکید و تصریح شده است. بر این اساس بر جامع‌تر بودن مطالب قرآن نسبت به عهد عتیق تأکید کرده‌ایم؛ چرا که در قرآن کریم خداوند، آدم را از خوردن میوه‌ی درختی منع می‌کند که نتیجه خوردن از درخت، آمدن بر روی زمین و زندگی همراه مشقّت است نه سقوط ذاتی.