جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرآن گرایی جریان فکری نوظهوری است،که از میان اهل سنّت برخاست.و می‌توان ریشه‌های آن را در قرون اولیه و میانی بازکاوی نمود.که متأثر از دیدگاه‌های درون دینی و برون دینی،با قرآن بسندگی و انکار نقش سنّت در شناخت دین،رو به گسترش نهاده است.از آنجا که مبانی این جریان مانند جامعیت تفصیلی حقایق قرآن،نفی وجود ابهام در احکام و آموزه‌های دینی در سایۀ امکان و جواز تدبر و تعقل در قرآن و انکار نقش سنّت در دین به دلایلی مانند وحیانی نبودن،شرک آمیز بودن، ظنّی بودن،مخدوش بودن،تاریخی و زمان‌مند بودن،تفرقه انگیز بودن و قابل احراز نبودن نسبت سنّت به پیامبر(ص)،می‌تواند به گسترش نگاه منفی به سنّت،رأی گروی و تأویل‌گروی در برداشت از مفاهیم و مدالیل آیات قرآن منجر گردد،در نوشتار حاضر تلاش شده تا با روش کتابخانه‌ای و رویکردی توصیفی-تحلیلی،نخست به بستر‌های پیدایش این اندیشه،فرقه-ها،مهمترین شخصیت‌ها و اصول تفسیریش و سپس شبهات وارده این جریان به سنت و نقدشان با تأکید بر منابع اهل سنّت و دیدگاه آنها از احکام نماز،روزه و زکات و نقدشان و همچنین آسیب‌های مبنایی و روشی قرآنیّون در فهم و برداشت آیات قرآن پرداخته شود. و در پایان نتیجه می‌گیرد که قرآن گرایان با انکار حجیّت،احراز و اثبات سنّت محمدی(ص)باب رأی گروی و عقل گروی افراطی را به روی خود گشوده و با نادیده انگاری نقش سنّت و عقل برهانی دست به برداشت‌های ذوقی از آیات قرآن کریم زده و در بسیاری موارد از ظواهر معتبر قرآنی دست کشیده و به تأویل جهت‌دار و توجیه رأی مدارانه و غیر متکی به عقل برهانی روی آورده‌اند.و علی‌رغم آنکه عنوان«اهل قرآن»را بر خود گذاشته‌اند،اما تفکر و عمل آنان بر خلاف نص و مضامین قرآن می‌باشد.