جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بینامتنیت بر این اندیشهاستوار است که هیچ متن مستقلی وجود ندارد، بلکه متون از یک­دیگر وام می‌گیرند و میان آن­ها رابطۀ نزدیک و دوسویه‌ای وجود دارد. بر اساس این نظریه، هر متنی زاییدۀ متون گذشته یا معاصر است؛ به‌گونه ای که متن تازه (حاضر)، خلاصه‌ای از متن یا متون متعددی (غایب) به­شمار می­آید. هدف از این مقاله، «جستار بینامتنی عهدین در دعای سِمات» است که با روش توصیفی - تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای مطرح می‌کند که رابطۀ بینامتنی میان عهدین (کتاب مُقَدَّس) و دعای سِمات وجود دارد. رابطۀ موجود از نوع بیان مضامین و مفاهیم مشترک است؛ لذا عباراتی مشابه عبارات کتاب مُقَدَّس در دعای سِمات وجود دارد. بیش­ترین تکرار بینامتنی از نوع اِجْتِرار (نفی جزیی) است که عیناً متن غایب (عهدین) در متن حاضر (دعای سِمات) نمود می‌یابد. هم­چنین نمونه‌هایی از نوع اِمْتِصاص (نفی متوازی) نیز در آن وجود دارد.

بینامتنیت بر این اندیشه استوار است که هیچ متن مستقلی وجود ندارد، بلکه متون از یکدیگر وام می‌گیرند و میان آنها رابطۀ تنگاتنگ و دوسویه‌ای وجود دارد. بر اساس این نظریه هر متنی زاییدۀ متون گذشته یا معاصر است؛ به‌گونه‌ای که متن تازه (حاضر) خلاصه‌ای از متن یا متون متعددی (غایب) است. هدف از این مقاله «جستار بینامتنی عهدین در دعای سمات» است که با روش توصیفی - تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای مطرح می‌کند که میان عهدین (کتاب مقدس) و دعای سمات رابطۀ بینامتنی وجود دارد. رابطۀ موجود از نوع بیان مضامین و مفاهیم مشترک است، لذا عباراتی مشابه عبارات کتاب مقدس در دعای سمات وجود دارد. بیشترین تکرار بینامتنی از نوع اجترار (نفی جزیی) است که عیناً متن غایب (عهدین) در متن حاضر (دعای سمات) نمود می‌یابد. همچنین نمونه‌هایی از نوع امتصاص (نفی متوازی) نیز در آن وجود دارد.