جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیدهمنظور از امام شخصی است که به فرمان خداوند و معرفی پیامبر برای ادامه دادن رسالت‌های نبوت برگزیده شده است، بنابراین به غیر از وحی، هرآنچه از شئونات پیغمبری برای پیامبر فرض است از جمله عصمت، علم، ولایت، مرجعیت علمی، دینی و سیاسی، برای او نیز فرض است. آگاهی کامل از تمام ظواهر و بواطن قرآن کریم و سنت نبوی، علم به احکام و قوانین دینی در بستر زمان، آمادگی پاسخ به شبهات، جلب اعتماد مردم با دوری از هرگونه خطا و گناه و تسلط بر عالم تکوین و تشریع به اذن الله، همگی در دایره شئونات امامت قرار دارند و تمام این موارد ممکن نخواهند شد مگر این‌که امام از دانش گسترده و علم غیب برخوردار باشد. به نوعی می‌توان گفت علم غیب امام سنگ بنای دیگر ویژگی‌های معنوی او، از جمله عصمت، ولایت تکوینی و تفسیر شریعت اوست و با آن‌ها رابطه تنگاتنگی دارد.با پذیرش علم لدنی، فعلی و حضوری امام که تحت اذن و اراده الهی است، سه مطلب قابل اثبات است:یک. در این صورت، هیچ‌گونه سهو و خطایی را نمی‌توان به امام نسبت داد چرا که منشا سهو و خطا جهل است و غفلت که هر دو به او راهی ندارند.دو. با اثبات علم کامل امام نسبت به همه چیز، ولایت تکوینی او هم نسبت به تمام هستی ثابت خواهد شد، چرا که طبق یکی از آیات قرآن، کسى که مقدارى از علم کتاب را داشت، توانست در نظام تکوین تصرف کرده و و تخت ملکه سبا را کمتر از یک چشم به هم زدن نزد سلیمان نبی حاضر کند. سه. با توجه به علم گسترده امام، تنها کسی که می‌تواند شریعت صامت و موجز اسلام را برای مردم به نحو کامل تفسیر و تبیین کند و به عبارتی جایگاه قرآن ناطق را داشته باشد، امام معصوم است.