جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این پژوهش با محوریت و مبنا قرار دادن کتاب نهج‌البلاغه، در صدد ارائه یک مدل دینی و اسلامی از پدیده ارتباطات کلامی انسان با انسان است. برای تحقق این هدف، دو سؤال مکمل زیر قابل طرح است: الف) ارتباطات کلامی انسان با انسان مندرج در نهج‌البلاغه چه مختصات، ویژگی‌ها و خصوصیاتی دارد، ب) و چه الگو و مدلی از ارتباطات کلامی فرد با فرد از این کتاب قابل استنباط است. برای نیل به این هدف، کل متن نهج‌البلاغه (خطبه‌ها، نامه‌ها و کلمات قصار) با روش «تحلیل محتوای کیفی» که متناسب این موضوع و این هدف است، مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته و کل مضامین مرتبط با ارتباطات کلامی فرد با فرد در کتاب مورد توجه، دسته‌بندی و مورد مقوله‌بندی قرار گرفته است. دو سؤال تحقیق حاضر که برای دستیابی به هدف تحقیق عنوان شده، متناسب و هماهنگ با مسئله تحقیق و ضرورت تحقیق می‌باشد؛ قابل اذعان و اعتراف است که در علوم انسانی بطور کل و در علم ارتباطات بطور خاص، بیشتر نظریات، دیدگاه‌ها و مدل‌ها اختصاص به دنیای غرب و تفکر غربی دارد و همین مدل‌ها و نظریه‌ها نیز در مراکز آموزشی و دانشگاهی، مبنا و منبع تدریس واقع می شود. متاسفانه آثار مستقل بسيار اندكي نگارش يافته است كه بطور خاص به ارتباط ميان مقوله دين و ارتباطات و تعريف ارتباطات انساني با رويكرد ديني پرداخته باشد به شكلي كه بتواند نگرش ما نسبت به دنیای ارتباطات و علم ارتباطات را از موضع انفعال و تقلید بیرون آورد. نتایج تحقیق و نتایج مدل ترسیمی، به طور گزینشی و به طور تیتروار نشان از این است که از نگاه نهج‌البلاغه هدف در ارتباطات کلامی به طور اخص و ارتباطات انسانی به طور اعم در درجه اول نه تحت تأثیر قرار دادن و «اقناع دیگران» است آن طور که اکثر ارتباط‌شناسان می‌گویند، بلکه «تحقق امر خداوند» یا به عبارتی بندگی خداوند است. این مدل همچنین نشان می‌دهد که ارتباطات کلامی فرد مبتنی بر جهان‌بینی فرد و مبتنی بر هستی‌شناسی فرد از عالم است. در نهج‌البلاغه عنصر «پیام» یک عنصر خنثی و فارغ از ارزش تصور نمی‌شود؛ بلکه ملاک‌های چهارگانه‌ای مطرح می‌شود که این عنصر براساس این ملاک‌های چهارگانه (قصد درونی، سودمندی، تطابق با واقعیت، تناسب با موقعیت) ارزش‌سنجی می‌شود. همچنین براساس عامل «قلب سلیم» یا به عبارتی عامل «تقوا» و بود و نبود آن، تقسیم‌بندی متفاوت و جدیدی از مهارت و عمل گوش دادن براساس فرمایشات مولا (ع) استنباط می‌شود. و نیز عنصر «تأثیر» جزء عناصر اصلی، پایه‌ای و همیشگی ارتباط کلامی و انسانی محسوب می‌شود که دو نوع نمود و دو نوع تجلی دارد. در علم ارتباطات تعاریف مختلفی از ماهیت ارتباط ارائه شده؛ در نهج‌البلاغه ارتباطات کلامی در مقام تعریف و به لحاظ ماهوی از دید حضرت امیر (ع) یک «عمل» تعریف می‌شود. همچنین ارتباطات کلامی یک «تکلیف» است و ماهیتی تکلیف‌مدارانه دارد اما نه تکلیفی از جنس تکلیف قانونی، عرفی و اخلاقی؛ بلکه تکلیفی از جنس تکلیف الهی.