جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مسائل بنیادین در پژوهش‏های اخلاقی، تفاوت در ویژگی‏های اخلاقی زن ومرد‏ است. در دوران معاصر، طرفداران برابری زنان با مردان، از جمله برخی اندیشمندان شیعی، سعی در انکار وجود این تفاوت‏ها دارند، لذا‏ قایل به تفکیک نقش‏ها بر اساس جنسیت و تأثیر انکار‏ناپذیر آن ‏نیستند. از منظرهای مختلفی به این موضوع‏ پرداخته شده است. ما در این مقاله، با رویکرد تحلیل روایی، به این موضوع پرداخته‏ایم. با بررسی کتب روایی و نظرات مترجمان و شارحان شیعی، ذیل روایاتی که بر فزونی حیا و صبر زنان در برابر شهوت جنسی، نسبت به مردان دلالت دارد، دست یافتیم که این روایات، به لحاظ سندی و محتوایی در آموزه‏های شیعی معتبر هستند و همچنین تحقیقات تجربی هم، این تفاوت‏ها را تأیید می‏کنند. لذا اثبات وجود این تفاوت‏ها در آموزه‏های شیعی، مصداقی بر نفی تساوی‏انگاری مطلق در ویژگی‏های اخلاقی زن و مرد است.

پژوهش پیش رو به بررسی تطبیقی مسأله‌ی معاد در باور برخی اندیشمندان نوصدرائی قم یعنی علامه‌ طباطبایی، آیت‌الله جوادی آملی و استاد شهید مطهری و برخی اندیشمندان مکتب کلامی خراسان یعنی آیت‌الله شیخ‌ مجتبی قزوینی، آیت‌الله میرزاجوادآقا تهرانی و آیت‌الله شیخ حسنعلی مروارید می‌پردازد.اندیشمندان نوصدرائی قم به‌لحاظ فکری دنباله‌روی حکمت صدرائی بوده و اساس فعالیت‌های علمی ایشان، تبیین شالوده‌‌ی اساسی این مکتب یعنی هماهنگی بین قرآن، برهان و عرفان است. و همه‌ی آرا و اندیشه‌های کلامی این اندیشمندان در راستای این اصل شکل گرفته است. در مقابل اندیشمندان کلامی خراسان که از شاگردان موسس این مکتب یعنی میرزا مهدی اصفهانی هستند و معتقد به جداسازی تعالیم وحیانی از آموزه‌های علوم بشری (فلسفه و عرفان)، به‌خاطر تباین این دو از یکدیگر می‌باشند و کل آرا و اندیشه‌های کلامی این اندیشمندان در راستای این اصل شکل گرفته است.