جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قاعده لطف پیشینه ای طولانی در مباحث استدلالی علم کلام دارد و همواره مورد استناد متکلمان در استدلال و اثبات عقاید دینی قرار گرفته و می گیرد؛ شایسته است در تبیین جایگاه این قاعده در علم کلام، دیدگاه متکلمان نامدار مورد توجه قرار گیرد و پیشینه این قاعده شناخته شود. پژوهش حاضر مروری تاریخی بر دیدگاه متکلم شیعی خواجه نصیر الدین طوسی و متکلم اشعری فخر الدین رازی دارد و موارد استدلال و استناد به قاعده لطف را در اثبات پاره ای از مبانی اعتقادی بیان می دارد. مناقشات پیرامون این قاعده بیان گر توجه و تحرک عقلانی متکلمان اسلامی و مباحثه و مناظره آنان در استدلال بر مبانی اعتقادی می باشد. در این پژوهش به شیوه کتابخانه ای به بررسی دیدگاه دو متکلم مذکور در اثبات مسایل عمده کلامی از جمله لزوم عصمت و ضرورت نبوت و امامت با استفاده از قاعده لطف پرداختیم.