جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف نوشتار حاضر مقايسة ديدگاه‌هاي محيي ‌الدين ا بن¬عربي و ويليام جيمز در باب «تجربة عرفاني» است. ابن-عربي و جيمز «تجربة عرفاني» را وصف ناپذير و زودگذر مي‌دانند که طي آن، انسان از نيرويي متعالي منفعل گرديده، معرفتي فراعقلي و خصوصي کسب مي‌کند. در اين تجربه، فرد به معرفتي مي رسد که با تلاش‌هاي عقلاني هرگز به آنها دست نمي‌يابد. آنچه فرد در تجربة شخصي خود از حقيقت غايي در‌مي‌يابد، از طريق بيان تجربه به کساني که از آن بي‌بهره‌اند، قابل انتقال نيست و کساني که خواهان درک چنين تجاربي هستند، بايد با مجاهدت و رياضت، زمينة فراهم شدن آن تجارب را در خويش فراهم کنند. با وجود شباهت¬هاي موجود، ابن‌عربي حصول تجربة عرفاني را در پرتو عمل به شريعت و عامل تقويت ايمان مي داند، در حالي که جيمز سرچشمة عميق دين و تجربة عرفاني را احساس ديني مي‌داند و الهيّات را امري ثانوي تلقي مي کند.

وحیانیت قرآن کریم از جمله مهمترین موضوعاتی است که همواره مورد توجه مستشرقان بوده است. آنان با نفى الهی بودن قرآن برای آن منشأ بشرى فرض نموده اند و به منظور نفى وحیانى بودن قرآن، دست به دامن دلایل متعددى شدند و براى آن مصادر و منابع مختلفی ذکر کرده اند که در این مقاله به نقد و بررسی آنها پرداخته شده است.نویسنده با اشاره به شبهة تأثیرپذیری قرآن از کتاب مقدس ،برای همه ادیان الهی منبع واحدی ذکر کرده و آن را دلیل شباهت قرآن و عهدین معرفی کرده است .وی نحوه انعکاس موضوعات را در قرآن و عهدین متفاوت می داند ،از این رو تأثیر پذیری قرآن از عهدین را مردود دانسته است .در ادامه با تأکید بر تأثیرگذار بودن قرآن در محیط جزیره العرب و نیز وجود تعالیم سازنده و جاودانه در قرآن کریم ،آن را کتابی برای تمام عصرها و نسل ها معرفی کرده و تأثیر آداب و رسوم غلط جاهلی بر قرآن را منتفی دانسته است.نویسنده با اشاره به اسلوب بیانی قرآن ،نقش و جایگاه پیامبر در قرآن و تحدی قرآن با مخالفان، شبهه بشری بودن قرآن و وحی نفسی را رد کرده است.