جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بحث جهان های ممکن از جمله مباحثی است که منطق دانان ، فیلسوفان تحلیلی ، کسانی که به معناشناسی منطق موجهات می پردازند به آن توجهی ویژه مبذول نموده اند. این مفهوم اولین بار توسط لایب نیتس مطرح گردید ، کاربرد جهان های ممکن در دیدگاه لایب نیتس عمدتا مربوط به حوزه الهیات بود پس از این که منطق موجهات توسط لوئیس منقح گردید کریپکی برای ارائه معناشناسی صوری منطق موجهات ، از مفهوم جهان های ممکن استفاده کرد. در خصوص این مفهوم دیدگاه های موافق و مخالفی وجود دارد که دیدگاه موافقان به دو دسته کلی تقسیم می شود :امکان گرایی و فعلیت گرایی .مهمترین نماینده دسته نخست دیوید لوئیس است ،پلانتینگا نیز شاخص ترین چهره فعلیت گراست. در دیدگاه امکان گراها همه جهان های ممکن موجود هستند و سایر جهان های ممکن با جهان کنونی تفاوت نوعی ندارد،آنها قائل به رابطه همتایی بین جهان های ممکن و افراد ممکن هستند ولی فعلیت گراها جهان های ممکن را امور انتزاعی می دانند و تنها جهان بالفعل را جهان واقعی می دانند و قائل به رابطه اینهمانی بین جهان های ممکن و افراد ممکن هستند. منطق معرفت یکی از منطق های توسعه یافته است که در آن دربارة مفهومهایی چون علم ،باور،توجیه، قطعیت و نسبت این مفهوم ها با یکدیگر و اصلهای حاکم بر آنها بحث می شود.منطق معرفت بر الگوی منطق موجهات پی ریزی شده است. این منطق دارای دو بخش عمده منطق دانایی و منطق باور است. منطق معرفت با کتاب "علم و باور " هین تیکا پا به عرصه وجود گذاشت و بر مبنای عبارت "می داند که" یا" باور دارد که" پی ریزی گردید. منطق دانایی و منطق باور دارای بخش محمولی و بخش گزاره ای هستند و در منطق دانایی سیسستم های S 5 ‎,S‎ 4 ‎,T,K‎ و درمنطق باور سیستم های S 5 ‎,S‎ 4 ‎,D,K‎ با اصول موضوعه مشخص ارائه شده اند.