جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مساله خودکشی گرایی در میان جوانان ایرانی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بی شک طیف وسیعی از متغیرهای روانی، اجتماعی، و سیاسی دست اندرکار و توضیح دهنده میزان های خودکشی و خودکشی گرایی می باشند. پژوهش حاضر نهاد خانواده و متغیرهای انسجام و انتظام خانوادگی را به عنوان متغیر مستقل تمایل به خودکشی برگزیده است. مطالعات جامعه شناسی خودکشی که عوامل خانوادگی را مورد توجه قرار داده اند، نهاد خانواده را حداکثر به عنوان یک خرده نظام در کنار دیگر عوامل سطح فردی و سطح کلان مطالعه کرده اند بنابراین در زمینه رابطه متغیرهای خانوادگی و خودکشی گرایی در ایران تلاش مستقلی صورت نپذیرفته است. گذشته از این، به مساله تمایل به خودکشی یا خودکشی گرایی در تحقیقات به ندرت توجه شده است. روش این تحقیق پیمایش اجتماعی است و نمونه آن را یک گروه 300 نفره از جوانان مجرد تهرانی (ساکن در خانواده پدری) تشکیل می دهند. تحلیل ها نشان می دهد حمایت خانوادگی، احساس برابری (عدم تبعیض) و احساس تنهایی، متغیرهای تعیین کننده و معنادار در توضیح واریانس خودکشی گرایی به حساب می آیند. از منظر تجربی، متغیر انسجام خانوادگی واجد قدرت توضیحی بیشتری نسبت به متغیر انتظام خانوادگی است. نتیجه آن است که در شرایط فعلی، وضعیت خانوادگی قادر به توضیح بخش قابل توجهی از تغییرات خودکشی گرایی در میان جوانان است و این برای پژوهش حاضر موفقیت بزرگی به حساب می آید.