جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تقی الدین کاشانی (943-1022/1024 ق)، ملقب به میر تذکره نویسنده صاحب نظر و پرکار عهد صفوی و مؤلف تذکره نامی خلاصة الاشعار و زبدة الافکار (975-1016 ق) است. وی برخلاف دیگر تذکره نویسان، در آثارش شرح مستقل از احوال خود بیان نکرده و جز گویه هایی پراکنده، اطلاع چندانی از وضعیت و احوال خود در خلاصة الاشعار و دیگر آثار به جا مانده اش به دست نداده است؛ از این رو نامه های بازیافته این نویسنده سخت کوش و مهجور عهد صفوی که به برخی دوستان، سلاطین و صاحبان مناصب نوشته است زوایای تاریکی از زندگی او را روشن می کند که بیان شرح احوال تقی کاشی و تبیین ویژگی های نثر دوره صفوی به خصوص در حوزه نامه نگاری، اهمیت ویژه ای دارد؛ از این رو در این پژوهش ضمن تصحیح این نامه ها، به بررسی ویژگی ها و مطالب آنها می پردازیم.

تذکره خلاصة الاشعار (تألیف 975-1016) از تذکره های ارزشمند ادبیات فارسی و حاصل کوشش های چهل ساله تقی الدین کاشانی ملقب به "میرتذکره" است. این اثر نمایانگر سیر تحول و تطور شعر فترسی از قرن چهارم تا روزگار مؤلف (اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم) می باشد. نظر به اهمیت و ضرورت احیای تذکره خلاصة الاشعار به نحوه بازیابی کامل ترین صورت از این تذکره اشاره کردیم و از آنجا که اولین کار در احیای این اثر معرفی تفصیلی دستنویس های موجود از آن و بیان ارزش و اهمیت هر یک از آنها است، در دو بخش به معرفی دستنویس های این اثر پرداختیم که به صورت پراکنده در داخل و خارج از ایران معرفی شده اند و نتیجه آنکه متوجه شدیم دستنویس های موجود در ایران (شامل 22 دستنویس) اغلب مطالب تذکره را، جز رکن دوم و چهارم دارد. چنین برمی آید که کاملترین صورت تذکره در خارج از ایران، باید نسخه بلاند (لیندزیانا) باشد با این توضیح که این دستنویس فاقد رکن چهارم است. البته آگاهی ما از نسخه های خطی موجود در خارج از ایران (شامل 14 دستنویس) با توجه به آنچه در فهرست نسخه های خطی مربوط نوشته شده، به دست آمده است؛ بدیهی است بررسی جامع این نسخه ها ممکن است به یافتن رکن چهارم نیز بینجامد که در آن صورت می توان با تصحیح آن، انتظار فراهم آمدن این تذکره ارزشمند را داشت.

هجویری در کشف‌المحجوب بزرگ­زاده­ای دین­ورز، پشمینه­پوشی بی‌خرقه و صوفی‌ آزاد از رسوم است. داوری­های او دربارة مشایخ گذشته و هم‌روزگارش با تأمل و شناخت همراه است. یکی از این مشایخ، حسین‌ بن‌ منصور‌ حلاج است که به گواهی تاریخ، وابستگان دستگاه خلافت عباسی مخالف او بوده‌اند. پیروان حلاج در طول تاریخ از مجازات ایمن نبود‌ه‌اند. بزرگان تصوف نیز به مقتضای ­زمان، پوشیده و به اشاره در باب او سخن گفته‌اند. برخی متصوفه مثل سراج طوسی و قشیری با ذکر سخنان حلاج به دنبال راهی برای جلوگیری از حذف کامل او از فهرست مشایخ اهل تصوف بوده‌اند. عملکرد هجویری تا ‌اندازه­ای ظریف­تر و رندانه­تر است؛ زیرا با ذکر احوال او در باب «فی ذکر ائمتهم من اتباع التابعین»، به‌مناسبت و احتیاط، دین و اعتقاد او را تأیید می­کند؛ هجویری حتی ذکر‌نکردن نام حلاج را در کتاب خلاف رسم امانتداری می‌داند. این پژوهش تأملی در تحلیل نگاه هجویری به حسین ‌بن‌ منصور‌حلاج بر پایة اشارات او در کشف‌المحجوب است. با بررسی و تحلیل شواهد، ساختار پژوهش در نه بخش تنظیم شد: سابقة آشنایی هجویری با حلاج، رویکرد هجویری به آرای موافقان و مخالفان حلاج، ارتباط حلاج با مشایخ عصر خود و دلیل رانده‌شدن حلاج، انگیزة طرح حلاجی دیگر، حلاج و ملامتیه، رد احتمال اعتقاد حلاج به حلول، رد اتهام ساحری و اثبات کرامت حلاج و ناپذیرفتنی ­های حلاج.