جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از دید فرمالیست ها توجه به بافت کهن زبان، یکی از شگردهای تشخص بخشیدن به آن است. در این شگرد، شاعر از نرم عادی زبان بیرون می آید و با احیای واژه های مرده یا واژه های کهن و باستانی و بافتهای نحوی گذشته باعث نوعی برجسته سازی و آشکارزدایی می شود. استفاده از این شگرد در شعریت شعر یک شاعر، نقش اساسی و بسزایی را ایفا می کند. شفیعی کدکنی (م. سرشک) از زمره شاعران موفق نسل دوم شعر نیمایی است که توانسته از این شگرد به خوبی استفاده کند. او از شاعران حوزه خراسان است. دلبستگی عمیق او به گذشته پرشکوه خراسان و نیز احاطه کم نظیر او به ادب کلاسیک ایران زمین، باعث شده که از رهگذر کهن گرایی در تشخص بخشیدن به ربان شعری اش بهره های فراوانی بگیرد. در این پژوهش بر آنیم تا نشان دهیم که موفقیت م.سرشک در مجموعه های «آیینه ای برای صداها» و «هزاره دوم آهوی کوهی» تا چه اندازه ای مدیون ساختارهای کهن زبان فارسی و اختصاصات سبکی قدماست.

استاد محمدرضا شفیعی کدکنی، محقق، منتقد و پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی، از شاعران موفق و صاحب سبک نسل دوم شعر نیمایی به حساب می آید. او تاکنون با انتشار 12 دفتر شعری که در قالب دو مجموعه آیینه ای برای صداها و هزاره دوم آهوی کوهی به چاپ رسانده، برگی از دفتر قطور شعر معاصر را به خود اختصاص داده است. این پژوهش میزان اثرپذیری اشعار شفیعی را از آثار قدما مورد بررسی قرار داده است. برخی از منتقدان معتقدند که شفیعی بیشتر شعرساز ماهری است تا یک شاعر، چراکه اشعار او از مضامین، ترکیبات، واژگان و صور خیال تکراری و قدمایی پر است. یافته های تحقیق بیانگر این واقعیت است که هرچند رگه های ژرفی از سروده های بزرگانی چون حافظ، مولانا، سعدی، رودکی و ... و نیز نشانه هایی از شعر شاعران معاصر همانند اخوان ثالث، شاملو و ... در اشعار او دیده می شود، اما خلاقیت شفیعی در این بین نقشی مضاعف عمل کرده، چنان که او را از ورطه تقلید صرف رهانیده است و این انتقاد جز در مواردی نادر بر قامت اشعار او راست نمی آید.