جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

الفاظ مترادف از جمله الفاظی هستند که حجم زیادی از لغت نامه های قدیم و جدید عربی و غیر عربی را به خود اختصاص داده اند. زبان عربی نیز از جمله زبان هایی است که به دلیل وجود الفاظ مترادف از دیگر زبان ها متمایز و برجسته گشته تا جایی که وجود این الفاظ مشخصه ای برای این زبان شده و از آن جدا نمی شود.بدون شک شناخت این الفاظ و اثبات وجود ترادف میان آن ها و یا بیان تفاوت های موجود بین آن ها باعث فهم بهتر و دقیق تر متون و کتب قدیم در همه زبان ها به ویژه زبان عربی می شود.مقاله حاضر در سه محور تنظیم شده است: محور اول آن به بررسی دیدگاه محققان و زبان شناسان قدیم و معاصر در مورد ترادف اختصاص پیدا کرده است،‌ محور دوم نیز به بررسی آرای شارحان نهج البلاغه درباره اثبات ترادف و یا انکار آن پرداخته است و با توجه به تعداد الفاظ به ظاهر مترادف در نهج البلاغه و اختلاف نظر شارحان در مورد آنها در محور سوم تعدادی از الفاظی که شارحان آنها را مترادف دانسته و یا اینکه تفاوتهایی میان آنها ذکر کرده اند به اختصار بررسی شده است در ادامه نیز برخی دیگر از آن الفاظ ذکر شده است.

جبران خلیل جبران (1931-1883 م) شاعر و نویسنده پرآوازه عرب، در شمار شاعرانی با رویکرد صوفیانه و رمانتیکی است. منتقدان درباره نگرش او به فرد و جامعه، نظریات گوناگونی دارند. در این میان این پرسش مطرح است که آیا او واقعا یک صوفی عملگرا یا پراگماتیست است و یا تنها از نوعی عرفان ذوقی و ذهنی بهره مند است. در این جستار، نمایشنامه ارم ذات العماد برگزیده شده است، چرا که این نمایشنامه اوج تصوف جبران است. او در نقش نجیب رحمه در پی رسیدن به شهر خدا، شهر مقدس، شهر رویاهای روحی است، جایی که جز اهل مشاهده و توحید و حقیقت را راهی بدان نباشد. جبران در ارم ذات العماد می کوشد تصویری خیالی از دنیایی به دست بدهد که در مقایسه با دنیای واقعی جنبه آرمان خواهانه دارد، شهری که اوتوپیای اوست و تنها با مکاشفه و معرفت می توان به آن دست یازید. آمنه العلویه نماد راهنما و پیر طریق، چراغ راه را در دستان جبران می گذارد تا با شوق و شور و تحمل رنج و سختی به تکامل روحی برسد. زین العابدین، عارف شیعه و درویش ایرانی نقش واسطه را بر عهده دارد. وحدت وجود، وحدت ادیان، یگانه پرستی و جاودانگی روح و زندگی از اندیشه های جبران است که از زبان آمنه بیان می شود. در پایان تا حدی روشن خواهد شد که عرفان جبران نوعی عرفان ذوقی و تاملی با رنگ و سیاق عرفان گنوسی و یا نوعی تصوف مشهور به اشراقی – فلسفی (teosophism) است. جبران با ایجاد فضایی تجریدی و متافیزیک با بهره مندی از نماد و نقاب در قالب یک دیالوگ و گفت و شنود، اندیشه و گرایش صوفیانه اش را عرضه می کند. هرچند در این جستار کوتاه نمی توان به صوفی بودن او حکم کرد، ولی تا قدری میتوان با زوایای پنهان نگرش او آشنا شد.

کانت المرأة هی موضوع الشعر الجاهلی، و إذا عدنا إلی الشعر الجاهلی فإننا قلما نجد قصیدة لم تبدأ بالنسیب، والغزل، ووصف محاسن المرأة، وحب الشاعر وحدیثه عن الشجاعة، والفخر بها لنیل إعجابها. لقد تناول الشاعر جمالها وأول ما لفت نظره جمال وجهها، وجمال أعضائها، و وصف الجمال الجسدی هو الأمر العام الطاغی عل الغزل. أما وصف المحاسن الخلقیة والنفسیة، وتصویر عواطف المرأة، وحکایة الحب بین الرجل والمرأة، فیأتی کل ذلک فی مرتبة متأخرة عن وصف الأعضاء. إن الشعراء الجاهلیین قد نحتوا للمرأة فی أشعارهم تمثالا مجلو القسمات، بدا بشعرها وانتهی بقدمیها، و هو تمثال یفیض حیویة، و یمتلیء بصفات خلقیة، و روحیة و هی الصفات التی أحبها الجاهلی فی المرأة بشکل عام.یتطرق هذا المقال إلی کیفیة اتجاه الشعراء الجاهلیین، إلی المرأة فی مجتمعهم و یقارن هذه النظریات، بشعر أصحاب المعلقات الجاهلیین، و بعد هذه المقارنة، یأتی بالجداول الإحصائیة مرتبة بحسب أولویة عدد الأبیات التی حول وصف المرأة بصورة عامة، و وصف المرأة المعشوقة، بصورة خاصة.

قد تثیر دراسة الآراء النقدیة لاستکناه الشعر کثیرا من الخلافات المعیاریة وتشعبا فی الحدیث عنه، فلکل زمن بل لکل شاعر وناقد تعریفه لمفهوم الشعر، کما أن الشعر، شئنا أم أبینا، فن روحی فی جوهره، له ما یربطه وثیقا بالذات الإنسانیة، ولکل أدیب ذاتیته، و إذا کان کذلک فالشعر متعدد الجوانب، لأن الذات لیست ظاهرة أحادیة البعد، الأمر الذی یجعل من الصعب تعریف الشعر تعریفا معیاریا، لذا فإن عددا لا بأس به من الأدباء المعاصرین قد حاول التأمل فی تجربته الشعریة. یسعی هذا البحث إلی الکشف عن مفهوم الشعر لدی اثنین من کبار الشعراء والناقدین العرب فی العصر الحدیث، والمعالجة الفنیة لمعرکة نقدیة عنیفة خاض فیها الأدیبان، وسعی من خلالها کل منهما النیل من الآخر، فدرسنا آثارهما الشعریة والنثریة واستخرجنا تنظیراتهما وتعلیقاتهما النقدیة من خلال دراسة موضوعیة - تحلیلیة و نقدیة، محاولین أن نعطی القارئ تصورا عاما لمفهوم الشعر فی أبعاده الروحیة والفنیة قدر المستطاع، مرکزین علی آراء العقاد والرافعی فی هذا المجال. تری المقالة أن الشعر عند الأدیبین مزیج من الموهبة الفطریة الإلهیة، والعاطفة المرهفة، والفکرة الصائبة، والکلام الموسیقی الموزون، فکلاهما یتراوحان بین الکلاسیکیة والرومانسیة، و علی هذا فالمعرکة النقدیة بینهما لا تعود إلی خلاف جوهری فی التنظیر الأدبی.