جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر مشتمل بر چهار فصل با این موضوعات است: فصل اول، تاریخچه ی زبان عربی، تاریخچه ی خط عربی، تأثیر اسلام و قرآن در زبان عربی، پیدایش نص، زبان عامیانه، والیان امر، نَقْط و اعجام و شَکل، زندگی نامه ی ابوعمرو دانی، کتاب المحکم و المقنع، پیدایش نحو، واضع نحو، زندگی نامه ی ابوالاسود دوئلی، بصره و کوفه، روایت و راویان؛ فصل دوم، آمیختگی پژوهش های لغوی، تألیف های آمیخته در کتاب های معانی القرآن، مجاز القرآن و تأویل مشکل القرآن، معانی القرآن فرّاء، مجاز القرآن ابوعبیده، وجوه اشتراک و افتراق معانی القرآن فرّاء و مجاز القرآن ابوعبیده، معانی القرآن اخفش، تأویل مشکل القرآن ابن قتیبه، تفسیر، کتب نوادر و امالی، کتاب النوادر فی اللغة ابوزید انصاری، کتاب النوادر ابن اعرابی، کتاب النوادر ابومسحل، کتاب المجالس ثعلب؛ فصل سوم، تألیفات لغوی مستقل: کتاب های غریب (غریب القرآن ابن عباس، ابن قتیبه،...)، کتاب های لغت (لغات القرآن، لغات القبائل،...) کتاب های امثال، کتاب های اصوات (الهمز، الحروف، الوقف و الابتدا و...)، کتاب های الحیوان؛ فصل چهارم، معجمات لغوی: لغت معجم و اصطلاح آن، امم سابق بر وضع معجم، معجمات عربی، معجمات الالفاظ، معجمات معانی.

فعل مضارع در زبان قرآن و به طور کلی در زبان عربی از قابلیت و کشش زمانی ویژه ای برخوردار است و می تواند بر گذشته، حال یا آینده دلالت داشته باشد. این قرینه های لفظی یا معنوی اند که این فعل را به یک زمان اختصاص می دهند ، یا بدان معنای استمرار می بخشند. البته قرار گرفتن در یک اسلوب ویژه نیز می تواند معنی فعل مضارع را به یک زمان محدود کند. در این مقاله می کوشیم با استناد به قرآن کریم و برخی از ترجمه های آن به زبان فارسی معنای زمانی مضارع را در آیات مورد مداقه قرار داده و از این رهگذر به گوشه ای از زیبایی های معانی قرآن دست یابیم و بر اساس قوانین دریافت بهتر و استوارتری از آیات داشته باشیم.