جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به اهمیت آموزش سواد رسانه ای در تدوین خط مشی رسانه ای و فقدان مطالعات جدی در این زمینه، پژوهش حاضر که ماهیت توصیفی و استنباطی دارد، بر آن است تا با بررسی مفاهیم، ضرورت ها و الگوهای سیاست گذاری رسانه ای و سواد رسانه ای که از مطالعات ادبیات این حوزه به دست آمده است، به یک الگوی جامع «سیاست گذاری رسانه ای متاثر از رویکرد ارتقای سواد رسانه ای» دست یابد. در این تحقیق به منظور دستیابی به هدف، میزان سواد رسانه ای جامعه مورد مطالعه (نوجوانان دانش آموز) با حجم نمونه 384 نفر که از طریق نمونه گیری خوشه ای و تصادفی به دست آمد، اندازه گیری شد. پس از استخراج عوامل موثر بر سواد رسانه ای مصاحبه هایی اکتشافی با ده نفر از اساتید علوم ارتباطات اجتماعی و مدیریت رسانه و مدیران و کارگزاران رسانه که با روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی انتخاب شده بودند، انجام شد. همچنین به منظور ارزیابی صحت و روایی الگوی پیشنهادی و تبیین جایگاه سواد رسانه ای در سیاست گذاری سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، بخشی از برنامه های صدا و سیمای ج.ا.ا.، بر پایه الگوی به دست آمده از مولفه های سواد رسانه ای مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت و در نهایت استنتاج به عمل آمد.

این پژوهش در پی پاسخ به این سوال است که اولویت بندی موانع برنامه ریزی راهبردی در هیات های مذهبی چگونه است؛ لذا پس از شناسایی موانع برنامه ریزی راهبردی، پرسشنامه مقایسه زوجی موانع تدوین شد که در میان خبرگان و صاحبنظران توزیع، و پس از تجزیه و تحلیل داده ها مشخص شد که موانع به ترتیب عبارت است از: سبک مدیریت و رهبری، فرهنگ سازمانی، ارزشها و نیازهای فردی، محیط فرهنگی ـ اقتصادی، ماموریت و راهبرد، جو واحد کاری، محیط اجتماعی، کارها و نقشهای فردی و قوانین. در نهایت بر اساس رتبه بندی موانع، پیشنهادهایی برای رفع آنها ارائه شد.

این مقاله رفتار مدیری در یک دوره زمانی را ارزیابی می کند. نتایج و تحلیل های مرتبط با اهداف سازمانی نیز بیان شده است. در این راستا، از نرم افزاری برای ثبت فعالیت های روزانه استفاده شده است. به منظور بهبود رفتار مدیر در جهت اهداف سازمان مدل بهبود مدیریت زمان (TMIM) طراحی شد. مدل ذکر شده زمان صرف شده مدیر را اندازه گیری و ارزیابی می کند تا روش تخصیص زمان به فعالیت های سازمانی را بهبود بخشد. مدل مذکور زمان صرف شده مدیران برای اهداف سازمانی و هم زمان توجه آنان به بهبود مستمر را بررسی می کند. در این مدل ابتدا فعالیتهای اصلی، فرایندهای کلیدی سازمان، روش ارتباطات و افراد و بخش ها مشخص شده است. سپس، زمانی که مدیر برای اجرای فرایندهای سازمانی در ارتباط با بخش ها و افراد از طریق ارتباط مناسب صرف می کند اندازه گیری شده است. در نهایت، زمان های صرف شده تجزیه و تحلیل شده و راهکارهای مدیریت زمان بیان شده است. مدل طرحی شده در سازمان تامین کننده انرژی الکتریکی با هدف بهبود رفتار مدیریتی از طریق ثبت و تحلیل تجربه چهار ساله زمان صرف شده پیاده سازی شد. قبل از پیاده سازی این مدل تخصیص زمان مدیر ارشد با اهداف و مأموریت سازمان سازگاری کافی نداشت در حالی که پس از اجرای این مدل، تحلیل نتایج و دادن بازخورد، شیوه جدید تخصیص زمان سبب بهبود قابل توجه عملکرد مدیر و اثربخشی مدیریت شد.