جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از عواملی که باعث شده تا دولت­های عضو کنوانسیون اروپایی حقوق بشر به تحدید حقوق بنیادین فردی بپردازند، اتکا به­ مفهوم منافع عمومی است. توسل به مفهوم «اخلاق عمومی»، مندرج در اکثر مواد کنوانسیون، به ­عنوان یکی از اقسام منفعت عمومی، عاملی برای تحدید حقوق بیان شده است که در این­جا می­کوشیم به نقد و بررسی این مفهوم بپردازیم. اهمیت این بررسی زمانی دوچندان می­شود که نه در خودِ کنوانسیون، نه در رویة دیوان استراسبورگ و نه در میان کشورهای عضو، هیچ برداشت واحدی از مفهوم «اخلاقیات» یا «اخلاق عمومی» دیده نمی­شود. این عدم تعین مفهومی و عدم شفافیت منجر به آن شده تا کشورهای متعاهد هرکدام بنابر برداشت خاص خود به­ تعریف این مفهوم و تحدید حقوق افراد بپردازند. در این میان، «حق آزادی بیان» از آن دست حقوقی است که بیش­ترین محدودیت­ها را به­ خود دیده است. بر این اساس، مایلیم نگاهی سنجش­گرانه و نقادانه دربارة نقض «حق آزادی بیان» به­ بهانة صیانت از اخلاق عمومی داشته باشیم. در ادامه، می­کوشیم نگرش رانالد مایلز دِوُرکین را در باب تقدم آزادی بیان در قیاس با منفعتی به­ نام اخلاقیات، به­ عنوان عاملی برای محدودیت این حق بنیادین، به­ بحث بگذاریم.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.