جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

علی رغم پیشرفت های سال های اخیر در زمینه پیوند عضو، مشکل کمبود اعضای پیوندی کماکان به قوت خود باقی است. کودکان به عنوان بخشی از افراد جامعه به دلیل شرایط خاص خود همواره در معرض سوء استفاده و بی عدالتی قرار دارند و به همین دلیل مساله استفاده از کودکان به عنوان دهندگان عضو نیازمند دقت و توجه ویژه است.این مطالعه به صورت مروری انجام شده و منابع و ماخذ آن از طریق بررسی سیستماتیک موتورهای جست و جوی google . yahoo، خزانه های اطلاعاتی Pubmed، Iran Medex و Ovid و کتابخانه مرکز تحقیقات اخلاق و تاریخ پزشکی و موزه علوم و با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط، گردآوری شده است. منابع جمع آوری شده به شیوه سیستماتیک و برای یافتن پاسخ سوال های مشخص مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته اند.هیچ یک از صاحب نظران حیطه اخلاق با استفاده از کودکان به عنوان دهنده عضو موافق نیستند و این امر را تنها با درنظر داشتن شرایط خاصی نظیر مواردی چون در دسترس نبودن دهنده دیگر برای اهداء عضو و پایین بودن خطر جراحی برای کودک و مواردی از این دست مجاز شمرده اند و پیش شرط اخذ رضایت آگاهانه مورد تایید مراجع اخلاقی را نیز اجباری دانسته اند.علی رغم مجاز شمرده شدن پیوند از کودکان در شرایط خاص، نگرانی در خصوص سوء استفاده از کودکان برای پیوند مساله ای بسیار جدی بوده و نیازمند دقت و توجه ویژه ای است.

رضایت آگاهانه از مهم ترین و بحث برانگیزترین مفاهیم مطرح امروز اخلاق پزشکی دنیاست که از دیرباز نیز مورد توجه فلاسفه، پزشکان و متخصصان علم اخلاق بوده است. مطالعات بسیاری در زمینه رضایت آگاهانه و ارتباط آن با سن فرد مورد درمان انجام شده است و مکاتب متفاوت دیدگاه های متفاوتی در این زمینه دارند. در این مقاله به مساله رضایت آگاهانه در پزشکی اطفال و دیدگاه اسلام در این خصوص پرداخته می شود.این مقاله با بررسی سیستماتیک خزانه های اطلاعاتی، کتابخانه مرکز تحقیقات تاریخ و اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تهران و مشورت با صاحب نظران این حیطه و بر مبنای سوال های از پیش تعیین شده است.قوانین ملی ایران و بسیاری از کشورها در خصوص اخذ رضایت آگاهانه از کودکان، امروزه، به شکل چشم گیری دستخوش تغییراتی در جهت کاهش سن رضایت آگاهانه، انعطاف پذیری بیش تر قوانین این حوزه و در نهایت مشارکت بیش تر کودکان در تصمیم گیری های درمانی شده است.تعامل مناسب پزشک و کادر درمانی و والدین با کودکان و دخیل نمودن آنان در تصمیم گیری های مرتبط با وضع سلامتی شان نه تنها منجر به ارتقا روابط پزشک و بیمار می گردد، بلکه موجبات همکاری بیش تر کودکان را نیز فراهم می آورد.