جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف از پژوهش حاضر، پاسخ به این سوال است که آیا غلاه را می توان شیعه و حتی مسلمان دانست؟ ؤ یا اینکه غلاه جزء شیعه محسوب نمی شوند و آنان یا خود را به این طایفه بسته و یا دشمنان شیعه ایشان را در عداد فرقه مزبور درآورده اند. درصورت شیعه بودن آنها، تفاوت میان امامت و الوهیت چیست؟ روش تحقیق در این رساله روش کتابخانه ای است و مباحث آن در چهار فصل تنظیم شده است: فصل اول، اختصاص به تعاریف عملیاتی مفاهیم و واژه های تحقیق دارد . در فصل دوم، اوضاع عقیدتی، اجتماعی و سیاسی حکومت اسلامی از ابتدا تا غیبت صغری امام زمان (عج) مورد بررسی قرار می گیرد. در فصل سوم، به سه نکته اصلی توجه می شود و هرکدام از آنها در یک قسمت مجزا مورد بررسی قرار می گیرد. قسمت اول، به ذکر غلاتی که خود را منسوب به شیعه می کردند و دردوران اسلامی تا پایان غیبت صغری فعالیت داشتند، می پردازد. درقسمت دوم، اندیشه های غالیگرانه ای که در فرق غیر شیعه امامیه وجود داشت مورد مطالعه قرار می گیرد تامعلوم شود شیعه امامیه مبدع این اقاویل نیست. نهایتا" قسمت سوم، به تاثیرات اندیشه های غالیگرانه در فرق قرون بعدی می پردازد تا مشخص گردد، چنین اندیشیه ای باگذشت قرنهای متمادی هنوز مستمسک عده ای است. در فصل چهارم، رجال غالی که تاثیر زیادی در صحت و سقم احادیث شیعه دارند، مورد بررسی قرار می گیرد. این فصل نیز دارای سه قسمت است. در قسمت اول، از رجال غالی مشهوری که شواهد دال بر غلو آنان وجود دارد یا رجال غالی خاصی که علماء رجال آنان را فاسد العقیده دانسته اند و شواهدی از طرز تفکر یا گفتارشان موجود نمی باشد، بحث می شود. قسمت دوم، پیرامون رجال غالی اختلافی بحث می کند تا صحت و سقم نسبت غلوی که به آنها داده اند، مشخص گردد. نهایتا" قسمت سوم، موضعگیری ائمه(ع) را پیرامون عده ای از رجال غالی به طور اخص و غلو و غلاه به طور اعم بیان می کند، تامشخص شودائمه(ع) نظرات دقیقی در این زمینه داشته اند.

الناصر لدین الله در شرایطی به خلافت رسید که جهان اسلام با بحرانهای داخلی وخارجی مواجه گردید. او با تدبیر وکیاست و به خدمت گرفتن همه امکانات موجود برای نیرو بخشیدن به خلافت، نه تنها توانست موجودیت خویش را در چنان وضع حساس و خطیری حفظ کند، بلکه توانست در طول نزدیک به نیم قرن در جهان اسلام نقش مهمی ایفا نماید.او دو هدف کلی را دنبال می کرده است. نخست تأسیس حکومت منسجم و با قدرت که از هر گونه نفوذ خارجی بر کنار و به منزله پایگاهی برای سیاست های وی باشد و دوم وحدت دینی مسلمین واقتدار خلیفه را به عنوان رهبر آن استقرار بخشد. هدف اول که به نوعی می توان از اقدامات اساسی او دانست، استقلال حاکمیت در حوزه خلافت بود توانست با انجام یکسری اقدامات سیاسی و نظامی، به اهداف مورد نظر خویش نزدیک گردد تا جائیکه وی به خاطر زنده نمودن هیبت خلافت، آن هم پس از رکودی نسبتاً طولانی لقب «اسد بنی العباس» داده اند. اما هدف دوم که احتمالاً هدف اصلی وی بوده است با یک سلسله ابتکارات دینی و اجتماعی از جمله نزدیک شدن به مذهب اثنی عشری و اسماعیلی پیش برد. وی برای رسیدن به این اهداف دو روش را در پیش گرفت. 1- سیاست داخلی که به مجموعة عملکردهایی گفته می شود توسط خلیفه در محدودة سواد عراق صورت می گرفت تا بدینوسیله ریشه های خلافت وی تثبیت شود و ضمن توجیه خود در میان توده های مردمی از مقبولیت عام برخوردار گردد. 2- سیاست خارجی به مجموعه برخوردهایی گفته می شود که از سوی ناصر در برابر حکومتهای مسلمان و غیر مسلمان صورت می گرفت تا بدان وسیله ضمن احاطه بر سیاست زمان خود و به خدمت گرفتن همه امکانات موجود به حکومت بغداد نیرو ببخشد و به خواسته خود یعنی نفاذ حکم او در جمیع بلاد اسلامی و اینکه همه امرا و سلاطین خویشتن را دست نشاندة او بدانند، برسد.