جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: برای چندین دوره در کمبریج در سال 1939، لودویگ ویتگنشتاین در مورد مبانی فلسفی ریاضیات سخنرانی کرد. با این حال، کلاس سخنرانی که توسط ویتگنشتاین تدریس می شد، به سختی شبیه به یک سخنرانی بود. او روی صندلی وسط اتاق نشست و برخی از کلاس روی صندلی و برخی روی زمین نشسته بودند. او هرگز از یادداشت استفاده نمی کرد. او مکرراً، گاهی برای چند دقیقه، در حالی که مشکلی را حل می کرد، مکث می کرد. او اغلب از شنوندگانش سؤال می کرد و به پاسخ های آنها واکنش نشان می داد. بسیاری از جلسات عمدتاً گفتگو بودند. در این سخنرانی‌ها، از جمله، D. A. T. Gasking، J. N. Findlay، Stephen Toulmin، Alan Turing، G. H. von Wright، R. G. Bosanquet، Norman Malcolm، Rush Rhees، و Yorick Smythies حضور داشتند. یادداشت هایی که توسط این چهار مورد آخر به دست آمده است، مبنایی برای سی و یک سخنرانی در این کتاب است. این سخنرانی ها موضوعاتی مانند ماهیت ریاضیات، تمایز بین زبان های ریاضی و روزمره، صدق گزاره های ریاضی، سازگاری و تناقض در سیستم های رسمی را پوشش می دهد. ، منطق گرایی فرگه و راسل، افلاطون گرایی، هویت، نفی و حقیقت ضروری. مثال های ریاضی استفاده شده تقریباً همیشه ابتدایی هستند.

ترجمه ماشینی: ویتگنشتاین از بازگشت به کمبریج در سال 1929 تا مرگش در سال 1951، تقریباً منحصراً از طریق تدریس و بحث بر فلسفه تأثیر گذاشت. این یادداشت‌های سخنرانی نشان می‌دهد که او چه ویژگی‌های بارز تفکر خود را در این دوره از زندگی خود می‌دانست.

نگارنده، در این کتاب تلاش می‌کند چهره‌ای متدین از "ویتگنشتاین" نشان دهد و میان دیدگاه‌های فلسفی و دینی وی پیوند حاصل نماید. این کتاب با مقدمه‌ی مفصل مترجم به چاپ رسیده است. وی خاطرنشان می‌کند: "ویتگنشتاین در فلسفه‌ی متقدم خود، روی هم رفته نظر خوشی به مابعدالطبیعه نداشته است و این امر در نگاه وی به دین نیز موثر بوده است. همان گونه که گزاره‌های مابعدالطبیعی راه به بی‌معنایی و مهمل‌گویی می‌برند، گزاره‌های دینی نیز بی‌معنا و مهمل هستند. او مابعدالطبیعه، الاهیات و اخلاق را به دیار "آن چه نمی‌توان گفت" می‌فرستد. بر طبق نظر وی در رساله‌ی "خدا خود را در جهان آشکار نمی‌سازد" خدای ویتگنشتاین خدایی متشخص نیست، همسان با معنای زندگی است؛ یعنی آن چه معنای جهانی نیز هست و همسان با سرنوشت است؛ یعنی جهانی که مستقل از اراده‌ی ماست، هم‌چنین همسان است با آن گونه که اشیا هستند. دو الویت هست: جهان و وجود مستقل من. نهایتا دین در تفکر ویتگنشتاین متقدم، بخشی از قلمرو "رازآمیز" تلقی می‌شود. بر خلاف واقعیت‌های معرفتی، دین نمی‌تواند در گزاره‌های معنادار بیان شود؛ بلکه تنها می‌تواند نشان داده شود".