جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابوالمنتهي احمد بن محمد مغنيساوي متوفي 1000هـ. ق حنفي شارح فقه اكبر ابوحنيفه نعمان بن ثابت امام حنفيان است. ابو مطيع بلخي اين رساله كلامي اعتقادي را از او روايت كرده است و شروح بسيار بر آن نوشته اند (چلبي 2/202) اين شرح درد كن بسال 1321 بچاپ رسيده است. (دانش پژوه) شرح مزجي ومختصري است بر رساله <الفقه الاکبر> ابي حنيفه که درآن از آيات وروايات بعنوان شاهد کلام استفاده شده است. تأليف اين شرح به سال 939ق به پايان رسيده است. شرح مزجي مختصري است بر رساله «الفقه الاكبر» ابو حنيفه كه بنا بر نوشته صاحب كشف الظنون در سنه939 بنا بر قولي 989 قمري اتمام رفته است. «باريك بين، محمد كريم» شرح مجزي است بر كتاب فقه اكبر ابو حنيفه نعمان بن ثابت (د: 150ه). «محمود نظري» شارح در سال 989 ه ق اين شرح را به فرجام رسانده است. شرح مزجي است بر رساله الفقه الاكبر ابوحنيفه. در پايان نسخه وصيت ابوحنيفه به اصحابش درج شده است. (نظري، محمود) شرح مزجي متوسط علي كتاب «الفقه الأكبر» لأبي حنيفة النعمان بن ثابت الكوفي (150هـ) جمعه من الكتاب و السنة و من الكتب المعتبرة، فرغ منه في سنة 939هـ. (موسوي بجنوردي، حسن) آغاز كتاب: الحمدلله الذي هدانا الي طريق السنة‌ و الجماعة بفضله العظيم و الصلاة و السلام علي رسوله و حبيبه محمد بسمله الحمدلله الذي هدانا الي طريق اهل السنة و الجماعة بفضله العظيم و الصلاة و السلام علي رسوله و حبيبه محمد ... اما بعد فيقول ... ابوالمنتهي ... ان کتاب الفقه الاکبر انجام كتاب: كأنه قال فما علينا الا البلاغ و الله يهدي من يشاء الي صراط مستقيم و آخر ذلک نار تخرج من الايمن تطرد الناس الي محشرهم کذا في المصابيح و الله سيهدي من يشاء ... اللهم يا هادي المهتدي اهدنا الصراط المستقيم تمت الکتاب [فهرس مخطوطات مکتبة اوقاف موصل 7/254؛ التراث العربي، اشکوري 3/364؛ الفبايي آستان قدس /350؛ مجلس 38/142؛ مرعشي 8/54 و 33/297؛ کشف الظنون 2/1287؛ چلبي 2/202؛ فهرست سپهسالار 5/215؛ فهرست آستان قدس 11/203؛ حضرت معصومه 2/45؛ آستانه حضرت عبدالعظيم 1/340؛ آستانه حضرت عبدالعظيم 1/340؛ نشريه 4/398 و 9/30 و 10/160 و 10/161و 10/175و 11/489 و 11/498 و 11/505 و 11/655؛ کشف الظنون 2/1287؛ دانشكده حقوق تهران 377؛ مجلس شورا 38/142؛ وزيري 2/752؛ دانشگاه تهران 8/182؛ شورا 2/315/40؛ فهرستواره منزوي 9/380]

الرسائل السبعة في العقائد و معه رسالة ذم التأويل، مجموعه‌ای است از هفت رساله که با رساله «ذم التأويل» (اثر موفق‌الدین بن احمد بن محمد بن قدامه مقدسی، متوفی 620ق)، که به آن ضمیمه شده، هشت‌تا می‌شود. هفت رساله مزبور عبارتند از: «شرح الفقه الأكبر» ابومنصور ماتریدی (333ق)، «شرح الفقه الأكبر» احمد بن محمد مغنیساوی، «الجوهرة المنيفة في شرح وصية الإمام الأعظم أبي‌حنيفة» ملا حسین بن اسکندر حنفی، «كتاب الإبانة» ابوالحسن اشعری (324ق)، «الملحق الأول للإبانة» محمد عنایت علی حیدرآبادی، «الملحق الثاني للإبانة» محمد عنایت علی حیدرآبادی و «رسالة في الذب عن أبي‌الحسن الأشعري» ابوالقاسم عبدالملک بن درباس. نویسندگان این رسائل در مذهب حنفی و برخی از آنان تابع ابوالحسن اشعری بوده‌اند. این اثر، از هشت بخش تشکیل شده است که هرکدام از بخش‌ها شامل یک کتاب و یا رساله می‌شود. بخش اول و دوم شرح کتابی از ابوحنیفه به نام «الفقه الأكبر» است. بخش سوم، شرح وصیت‌نامه ابوحنیفه، بخش چهارم، متن کتاب «الإبانه» ابوالحسن اشعری، بخش پنجم تا هفتم، پیرامون کتاب «الإبانه» و بخش پایانی کتاب با عنوان «ذم التأويل» در مذمت تأویل است.