جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫فرضيه تناسخ يا بازگشت ارواح به اين جهان، براي زندگي کردن دوباره، پيشينه طولاني دارد، که ريشه آن به دوران مياني هندوئيزم باز مي‌گردد. بررسي‌هاي انجام شده نشان مي‌دهد که در کتاب مقدس اوليه وداها، اثري از اين نفکر يافت نمي‌شود. اين رساله با استفاده از روش تحقيق ميداني و کتابخانه‌اي، و با تکيه بر منابع اصلي آيين هندوئيزم، به نقد و بررسي همه‌جانبه مسأله تناسخ در اين آيين پرداخته است. اين‌که نفس انساني تنها براي يک بار زندگي در اين جهان ظاهر مي‌شود يا آن‌که در اين عالم به‌صورت متعدد ظهور و بروز خواهد داشت، مسأله اصلي در اثبات يا رد عقيده تناسخ است. در تعليمات ودايي و کتب مقدس به جز وداها، بر عقيده تناسخ بسيار تأکيد شده است، و نظريات عدم زوال روح و کارما به‌عنوان مباني فرضيه بازگشت در تعليمات ودايي مورد توجه قرار گرفته است. احتمالاً اين عقيده در کتاب برهمن‌ها بروز يافته، و در زمان اوپانيشادها به اوج خود رسيده، و به‌صورت يکي از اصول محکم دين هندويي قرار گرفته، و پس از آن، عقيده تناسخ و تجسد پي در پي به شکل اساطير، در همه کتاب‌هاي مقدس با تأکيد بسيار نقل گرديده است. در حالي که از اين اعتقاد، در کتب مقدس وداها هيچ اثري يافت نمي‌شود. معتقدين به تناسخ، دلايل عقلي و نقلي متعددي براي اين اعتقاد خود ارايه مي‌کنند، که مهم‌ترين آن‌ها قانون "کارما" است؛ که بر اساس اين قانون، فرد در گردونه حيات و مرگ دور مي‌زند. هدف اصلي و نهايي دين هندويي، "موکشه" و رهايي عنوان شده، و توضيح داده‌اند که يک فرد چگونه از چرخه حيات و مرگ رهايي يافته، و به منزل نهايي اتصال آتمن به برهمن مي‌رسد. فيلسوفان و متکلمان بزرگ جهان نظريه تناسخ، و اجتماع و حلول دو نفس بر بدن واحد را عقلاً محال مي‌دانند.