جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: توضیحی عالی و مدون از فلسفه هوسرل و به ویژه تأملات دکارتی، برای دانشجویان فلسفه که به شدت به «ترجمه» نثر پیچیده و گاه خسته کننده او نیاز دارند. این کتاب شبیه یک سخنرانی دانشگاهی است که در آن نظرات شخصی استاد به ندرت معرفی می شود. برای دانش آموزان در سطح متوسط ​​​​به شدت توصیه می شود.

نظریه‌ی شهود در پدیدارشناسی هوسرل نخستین اثر امانوئل لویناس و در واقع رساله‌ی دکتری اوست. این نوشته نخستین کتاب مستقلی است که به زبان فرانسه در باب اندیشه‌ی هوسرل منتشر شده است و از این حیث اهمیت تاریخی دارد. لویناس با خوانش دقیق آثار منتشرشده‌ی هوسرل در آن زمان و با تأکید بر جلد اول کتاب ایده‌ها کوشیده است، فارغ از تفاسیر رایج و به‌دور از برچسب‌هایی چون منطق‌گرایی، پروژه‌ی فلسفی هوسرل را بررسد و آفتابی کند. حضور در آخرین درس‌گفتارهای هوسرل در فرایبورگ و چشیدن طعم کلاس‌های هایدگر به لویناس امکان داد از نص متون پدر پدیدارشناسی گام فراتر نهد و به روح اندیشه‌ی او برسد. هرچند این اثر در درجه‌ی اول معرفی دقیق و آموزه‌وار آرای هوسرل است، از نقادی خالی نیست و لویناس در جای‌جای کتابش غلبه‌ی دیدگاه نظری را در آرای هوسرل به نقد کشیده و به مدد همین نقدها و نیز به یُمن همکلامی با او توانسته گام‌های بعدی هوسرل را پیش‌بینی کند. اکنون با منتشرشدن تدریجی دستنوشته‌های هوسرل، تسلط لویناس به فلسفه و دغدغه‌های این «مرشد» مشخص شده و روشن شده که هوسرل خود نخستین منتقد خویش بوده است. گذشته از این، رد فلسفه‌ی خود لویناس نیز در صفحات این کتاب به چشم می‌خورد.

بخش عمده ای از تلاش های هوسرل در توصیف نحوه عملکرد آگاهی، به بحث اگو و چگونگی کارکرد تقویمی آن اختصاص یافته است. هدف این نوشتار این است که نقش اگو در پدیدارشناسی استعلایی هوسرل و جایگاه محوری آن به عنوان «قطب این همان اعیان آگاهی» بازخوانی و بررسی شود. از طریق مطالعه سیر تطور و تکامل مفهوم اگو در اندیشه هوسرل و با توصیف و تحلیل دیدگاه وی در مورد نقش و کارکرد اگو، ویژگی تقویمی آن به بحث گذارده خواهد شد. ادعای این مقاله این است که اگرچه هوسرل همواره خود را یک دکارتی می دانست، اما نقدی که بر تلقی دکارتی «اگو» دارد روشنگر تمایز پدیدارشناسی استعلایی وی از فلسفه «واقع گرایی استعلایی» دکارت است. در پایان این نوشتار، نتیجه گرفته می شود که هوسرل با انتقال پدیدارشناسی خود از رویکرد «ماهوی» به رویکرد «استعلایی» از طریق کارکرد تقویمی اگو، به ذهنیت استعلایی به عنوان منشا هر معنا و برسازنده جهان عینی دست می یابد. وی اگو استعلایی را در حکم زیرنهادی برای عادات، باورها و کنش های هر شخص دانسته و آن را تنها شرط امکان فهم جهان می داند.