جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

maman:همان‌گونه که مولف نهج البلاغه در مقدمه‌اش بیان کرده امیر بیان منشاء فصاحت و منبع بلاغت و پدیدآورنده آن است. مکنونات بلاغت به وسیله او آشکار گردیده و قوانین و اصول آن از او گرفته شده است. یکی از اهداف سید رضی; این بود که بزرگی و قدر شخصیت امیرمومنان را علاوه بر سایر فضائل او روشن کند که حضرت به آخرین مرحله فصاحت و بلاغت رسیده و هیچ بلیغی به پایه او نمی‌رسد. لذا نهج البلاغه شیوه بلاغت نام گرفت و اعراب نیز همان تطبیق قواعد مسلم نحوی با متون برجسته زبان و ادبیات عرب است که خود امیر بیان واضع علم صرف و نحو است که باعث شناخت وجوه مختلف معنایی یک لفظ در جمله می‌شود. پس هر گونه خطای اعرابی یا بَلاغی ممکن است به فهم نادرست سخن منتهی می‌شود. و ما را از مقصود گوینده کاملاً دور کند. در این پژوهش نامه‌های ۳۰ تا ۶۰ نهج‌البلاغه از جهت اعراب و بلاغت مورد بررسی و کاوش قرار گرفته و در کنار پرداختن به این دو موضوع که از شاخصه‌های مهم در فهم صحیح یک متن است میزان اثرگذاری این دو مهم در فهم مراد امیر بیان‌۷ مورد بررسی قرار داده. به این نحو که در بخش اعراب نقش دستوری مفردات و جملات مورد بررسی قرار گرفته و تا حد توان با توجه به نظرات برخی از شارحان به وجود مختلف اعرابی آن‌ها نیز اشاره شده سپس در بخش بلاغت با توجه به اشارات اندک شروح نهج البلاغه به این مطلب سعی شده بر اساس علوم معانی بیان و بدیع نکات مهم و برجسته بلاغی گردآوری شود. و موارد اختلافی در نامه‌های فوق بررسی شود. با توجه به اختلافات در حوزه اعراب و بخصوص بلاغت گاهی می‌توان اذعان کرد که در برداشت از مراد اصلی حضرت به اشتباه رفته‌اند. بنابراین هر گونه برداشت از کلام مولی باید با توجه خاص به این دو حوزه (اعراب و بلاغت) انجام پذیرد. تا آنگونه که شایسته است به زیبایی‌ها و آرایه‌های لفظی و معنوی کلام ایشان پی برده تا وسیله‌ای برای درک عمق کلام مولی شود انشا‌‌ءالله.کلید واژه‌ها: اعراب، بلاغت، نهج‌البلاغه (نامه‌های ۳۰ تا ۶۰).