جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مباحث مهمی که در حوزه پژوهش‌های دینی به‌ طور جدی بحث می‌شود، مبحث راهنما شناسی است. همه مسلمانان حضرت پیامبر اکرم ۹ را به ‌عنوان راهنمای بشر به ‌سوی حق و کمال انسانی مورد تأیید و تأکید قرار می‌دهند، اما در حوزه تفکرات مذهب تشیّع در استمرار بحث نبوت، بحث از هدایت‌گری ائمه معصومین نیز به میان می‌آید. علّامه جعفری نیز در همین راستا بحث از نبوت و امامت را به‌ عنوان راهنمایان انسان به‌ سوی قرب حق‌تعالی مطرح نموده است. به بیان ایشان، هماره در طول تاریخ انسان‌هایی به‌ عنوان پیامبر وجود داشته‌اند که یاری گر انسان از ظلمات و هدایت به ‌سوی روشنایی باشند. حضرت پیامبر اکرم ۹ نیز به‌ عنوان آخرین فرستاده آسمانی است که با معجزه جاوید خویش به نام قرآن کریم مشعل فروزان هدایت را با اذن الهی روشن نگه‌داشته است. در راستای هدایت‌گری مستمر الهی و نیاز مردم به رهبر، پیامبر اکرم ۹ جانشینانی پس از خود انتخاب کرد که راهنمای امت به ‌سوی کمال انسانی باشند و تفسیر دین را بر عهده‌ گرفته و از انحراف آن جلوگیری نمایند. نکته مهم در آرای علّامه جعفری توجه به این حقیقت است که منصب راهنما بودن و هدایت‌گری مردم لازم است که چند ویژگی اساسی و اصلی داشته باشد که بدون آن‌ها امر هدایت‌گری معنایی ندارد. از مهم‌ترین این ویژگی‌ها می‌توان به منصوب بودن از طرف خداوند و عصمت ایشان از گناه و خطا و نسیان اشاره کرد.