جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بی گمان يكی از مهمترين نيازهای آدمی، نياز به رزق و روزی است؛ ازاين رو، ادامه زندگی بشر، منهای برآورده شدنِ اين نيازش امكان پذير به نظر نمی رسد. بنابراين، خدای سبحان كه به همه چيز آگاه است، روزی رسانی را عهده دار گرديده و در قـرآن كـريم تضـمين روزی هـا را وعـده داده است؛ همين وعده الهی سبب شده تا برخی آن را حق واجبی ازآنِ خودشـان بـر عهـده خداونـد تلقی نمايند! تأمل در چنين نگرشی، بطلان آن را از آن جهت اعلام می دارد كه مفهـوم واجـب و وجوب تنها درمورد عناصری صادق خواهد بود كه نفوذ زيان در وجودشان قابـل تصـور بـوده و مجازاتشان ممكن باشد؛ در حالی كه وجود خداوند از چنين كاستی ها و ضـعف هـايی مبرّاسـت؛ انديشه بيشتر در فلسفه صدور اين وعده، عبـث ناپـذيری و هـدفدار بـودنِ آن را_ همچـون سـاير افعال باری تعالی_ به اثبات رسانده و مفهومی توحيدی را ازآن به دست می دهد.