جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دوران امامت امام رضا (ع) (203-183 هـ ق) را می‌توان دورانی کم نظیر از لحاظ اعتقادی، فرهنگی، و سیاسی محسوب نمود. افزایش تحرکات علویان در واپسین سال‌های امامت آن حضرت از مشخصه‌های این دوره می‌باشد؛ ویژگی‌های جنبش‌های علویان در این زمان، از جهات متعددی مانند: تعداد ،گستره‌ی جغرافیایی، خاندان‌های علوی شرکت‌کننده در آن و به تسلط درآوردن مناطق حساس خلافت عباسی بر اهمیت آن نهضت‌ها افزوده است و همین ویژگی‌هاست که مأمون را واداشت تا برای سرکوب آنان، پیشنهاد خلافت و سپس ولایتعهدی امام رضا (ع) را مطرح نماید. لذا ایشان را به مرو فراخواند و در پی مهاجرت آن حضرت سادات فراوانی به ایران مهاجرت کردند. از جمله این مهاجران فرزندان حضرت امام موسی بن جعفر(ع) بودند که در کاروان‌های مختلف به سوی ایران رهسپار شدند. یکی از این سادات حضرت احمد بن موسی(ع) است که برای یاری امام رضا (ع) با کاروانی از خاندان خود از مدینه به ایران هجرت فرمودند و در نهایت در شهر شیراز توسط حاکم شیراز به شهادت رسیدند؛ مدفون شدن پیکر مطهر آن حضرت و کشف مقبره ایشان بعد از گذشت قرن‌ها از شهادت وی و ساخت بقعه ایشان در این شهر به نقطه تحولی تبدیل شد و شیراز و مردمان آن را از لحاظ مذهبی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، هنری و... تحت تأثیر خود قرار داده است.کلید واژه‌ها: احمد بن موسی شاه‌چراغ (ع)، شیراز، امام رضا (ع)، مدینه، خراسان، مأمون.