جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از ویژگی‌های بارز تفکر شیعی، پذیرش «حسن و قبح ذاتی» و به‌تبع آن «حسن و قبح عقلی» است. نظریة مشهور اندیشمندان شیعی دربارة حسن و قبح عقلی آن است که عقل انسان توانایی درک و فهمِ دست‌کم اصول قضایای اخلاقی را دارد. در مقابل، برخی اندیشمندان شیعی مدعی‌اند قضایای اخلاقی از حیطة مباحث حقیقی خارج بوده و جزء قضایای مشهوری و آرای محموده‌اند که هیچ حقیقتی ورای رأی و نظر عقلا ندارند و درنتیجه اخلاق را جزء مباحث اعتباری و قراردادی به‌شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند. مدافع جدی این نظریه، مرحوم محقق اصفهانی است که کوشیده آن را به اندیشمندانی چون ابن‌سینا، خواجه‌نصیرالدین طوسی و قطب‌الدین رازی نیز نسبت دهد. این مقاله در پی بررسی این دیدگاه و صحت و سقم این انتساب است. نتیجه اینکه، نه این انتساب قطعی است و نه این نظریه درست است.