جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هنر طراحی ایرانی بخشی از هنرهای تجسمی است که اشکال بر مبنای خطوط و حالات مختلف آن، به وسیله قلم مو و مرکب بر روی کاغذ و یا یک سطح به وجود می آید. خط در هنر طراحی، نقشی مشابه با رنگ در نقاشی ایفا می کند. این جایگزینی، شخصیتی قائم به ذات به هنر طراحی می دهد. گرچه به طور عام، هنر طراحی ایرانی زیر مجموعه هنر نقاشی محسوب می شود ولی در این مقاله «هنر طراحی» به مثابه پدیده ای مجزا و کاری هنری با محتوی و هدفدار، که آن را از دیگر هنرهای بصری جدا می کند، مورد بررسی قرار می گیرد.هنرمندان طراح در طراحی یک موضوع، برای خط، به عنوان عنصر اصلی، ارزشی خاص قایل بوده اند. آن ها در آثار خویش با استفاده از عنصر خط، سادگی را بر طبیعت گرایی ترجیح داده اند. هنرمند در پی آن است که دریابد کدامین خط بیشترین امکان انتقال مفهوم را دارا است و چگونه می توان زیبایی های پنهان و درونی را با ساده ترین و مناسب ترین خطوط طرح کرد.در این راستا، مقاله حاضر به هنر طراحی و موضوعات مورد استفاده طراحان، در بیان مفاهیم نمادین می پردازد.این مقاله سعی می کند به چند پرسش اساسی در این حوزه بپردازد:الف) آیا الگو و سنت خاصی در ترسیم موضوعات آثار طراحی ایرانی رعایت شده است؟ب) آیا ساختار سیاسی، اجتماعی و مذهبی تاثیراتی در پیدایش و شکل گیری این آثار داشته است؟د) آیا طراحی ها در برگیرنده مضامین نمادین هستند؟البته در این میان با سوال های فرعی نیز مواجه می شویم که به نوعی زیر مجموعه سوالات اصلی محسوب می شوند که در متن به آن ها اشاره می شود.روش تحقیق: شیوه تحقیق در این مقاله به روش تاریخی- تصویری- تطبیقی و تحلیل محتوایی است. ابزار و شیوه های گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، میدانی و گردآوری نمونه هایی از آثار هنر طراحی موزه ها و مجموعه های خصوصی است.