جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از اساسی ترین مغضلات فرا روی بشر امروز، بحران آلودگی و تخریب محیط زیست است. بیشتر شاخه های علم، تلاش کرده اند با ارایه راهکارهای متفاوت، گامی در جهت حل این معضل بردارند. زبانشناسان نیز در شاخه نسبتا نوپایی از علم زبانشناسی، یعنی زبانشناسی زیست محیطی، سعی می کنند دین خود را نسبت به محیط زیست ادا نمایند. آنها با این پیش فرض که رابطه بین زبان و تفکر رابطه ای انکار ناپذیر است، معتقدند ریشه بسیاری از معضلات دنیای امروز جمله مشکل یاد شده را باید در ساختارهای زبانی بشر جستجو کرد. بر این اساس، تامل در این ساختارها و برنامه ریزی و مهندسی زبان می تواند زمینه ساز اصلاح نگاه ما به محیط زیستمان باشد. مقاله حاضر با بررسی مجموعه شعری صدای پای آب، از آثار سهراب سپهری، قابلیت های زبانی این مجموعه را از دیدگاه یاد شده مورد بررسی قرار داده است. نتایج بررسی حاکی از آن است که زبان و اندیشه سهراب در تعامل بالایی با تفکرات مطرح شده در زبانشناسی زیست محیطی است و به عبارتی، نوع زبان سهراب و دریچه ای که او از آن به هستی می نگرد با زبان فارسی رایج متفاوت است. این نوع رمز گذاری زبانی میتواند به عنوان نمونه و الگویی از یک حرکت سبز در زبان فارسی مورد توجه قرار گیرد.