جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

راشد حسین (1936 - 1977 م) یکی از شاعران طنزپرداز و برجسته نسل سوم ادبیات پایداری در فلسطین به شمار می آید که از او با عنوان ها و لقب های زیادی از جمله؛ «پایه گذار شعر سخریه و فکاهه در ادب مقاومت» و «شاعر طنزهای تلخ و گزنده» یاد می شود. یافته اساسی این پژوهش در این است که طنزهای راشد از نظر موضوعی و محتوایی در شمار طنزهای تلفیقی (سیاسی و اجتماعی) است. شاعر، آن ها را روزنه ای برای بیان دغدغه های سیاسی، اجتماعی و انسانی خویش قرار داده است. وی در ساختار طنز، دو الگوی اساسی را به کار می گیرد؛ طنز روشن و آشکار (صریح) که شاعر در آن، بی پروا از گروه های سیاسی و اجتماعی جهان عرب انتقاد می کند و دیگری طنز غیرمستقیم (تعریضی) که شاعر با آفرینش شخصیت های رمزی به گونه ای کنایه آمیز به ریشخند و نقد رخدادها و چالش های موجود در جبهه پایداری می پردازد. افزون بر این، راشد، روش های گوناگونی برای بیان طنز و طعنه و سخریه برگزیده است که مهمترین این روش ها عبارتند از؛ اسلوب نامه نگاری، بهره گیری از زبان کودکان، استفاده از عناصر طبیعت، قلب واقعیت اشیا و شخصیت ها با ترسیم دروغین و دگرگون شده چهره سران عربی و غربی، طنز به شیوه پند و اندرز، استفاده از روش پرسش و پاسخ، کاربرد صور خیال و آرایه های بدیعی و... این پژوهش، بر آن است تا به بررسی و تحلیل گونه ها (مضمون ها) و روش های طنز در شعر این شاعر پایداری بپردازد.