جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف تحقیق حاضر بررسی سه موضوع می باشد: نخست اینکه آیا مواد درسی بسامد نگاری شده (concordanced materials) که از طریق روش یادگیری داده محور (Data-driven Learning) ارایه می شود در تدریس و فراگیری باهمایی (collocation) حروف اضافه زبان انگلیسی به دانشجویان ایرانی تاثیری دارد یا خیر. دوم اینکه آیا زبان اول در یادگیری و کاربرد دانش باهمایی حروف اضافه زبان دوم تاثیر می گذارد. سوم اینکه آیا دانش باهمایی حروف اضافه در بین سطوح مختلف این دانشجویان تمایزی ایجاد می کند. برای رسیدن به اهداف این تحقیق، دویست نفر از دانشجویان کارشناسی زبان انگلیسی سه دانشگاه در شهرکرد (شامل دانشگاههای شهرکرد، پیام نور و آزاد اسلامی) به عنوان شرکت کننده در این تحقیق انتخاب شدند. در ابتدا آزمون بسندگی میشیگان برای تعیین سطوح مختلف شرکت کنندگان اجرا گردید. بر اساس نتایج آزمون مشیگان و انحراف معیار بدست آمده فراگیران به سه گروه ضعیف، متوسط و خوب تقسیم شدند. سپس آنها بصورت تصادفی و بطور مساوی به دو گروه شاهد و تجربی تقسیم شدند. در گروه شاهد شرکت کننده ها آموزش حروف اضافه را از طریق شیوه سنتی و با استفاده از توضیحات صریح به فارسی و یا انگلیسی فرا گرفتند. و در گروه تجربی، فراگیران حروف اضافه و همایی آنها را از طریق روش DDL آموزش دیدند. آزمون تکمیلی حروف اضافه به عنوان پیش آزمون و پس آزمون برای مقایسه نتیجه این دو روش تدریس به شرکت کنندگان داده شد. سپس اطلاعات بدست آمده بوسیله روشهای آماری مختلف همچون تحلیل واریانس (یک طرفه)، و مقایسه از طریق آزمون شفه (the Scheffe test) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده به چهار نتیجه گیری انجامید. نخست آنکه روش داده محور (DDL) نشان داد که در آموزش باهمایی حروف اضافه انگلیسی موثر است. دوم اینکه فرگیران تمایل دادند که الگوهای زبان مادری خود را در زبان دوم بکار گیرند. سوم، روش DDL نشان داد که دانش باهمایی حروف اضافه در بین سطوح مختلف بسندگی فراگیران ایرانی تمایز ایجاد می کند.

معانی و کاربردهای مختلف «را» در کتب و مقالات دستوری، محل بحث ها و مناقشات گوناگونی بوده است. گروهی از دستورنویسان آن را حرف نشانه و نقش نما شمرده اند و برخی آن را حرف اضافه دانسته اند. در کتب سنتی دستور نیز معانی چندی برای «را» ذکر کرده اند؛ از جمله اختصاص، استعانت، تعلیل، توضیح، موافقت، مطابقت. در این مقاله، هفت نوع کاربرد مختلف «را» بازشناخته شده است: «را» به عنوان نشانه مفعول صریح و غیرصریح؛ «را» به عنوان نشانه حرف اضافه؛ «را» به عنوان نشانه کسره اضافه؛ «را»ی فک و فصل اضافه؛ «را»ی زاید و تاکید؛ «را» با نهاد؛ «را» با افعال مجهول. در مقاله درباره هر یک از این کاربردها، آرا و دیدگاه های دستورنویسان مختلف مرور شده و با ارجاع به برخی متون زبان و ادب فارسی، شواهد جدید و نکات تازه ای امکان عرضه یافته است.

مقاله حاضر کوشش تازه ای است در «دستور مقابله ای» میان فارسی و عربی که از چهار بخش تشکیل یافته. ابتدا در مورد لازم و متعدی و بعضی ناهمخوانی های میان این دو در عربی و فارسی صحبت شده. نیز به شماری از تفاوت هایی که میان انواع لازم و متعدی هست اشاره شده. پس از این اقسام لازم و متعدی آمده و در ضمن آن مقایسه هایی با افعال مشابه آن در فارسی شده. در بخش سوم در طی سیزده شماره وجوه اشتراک میان لازم و متعدی در فارسی و عربی بررسی شده. در بخش پایانی هم زیر عنوان تفاوتها در طی دو شماره پاره ای موارد اختلاف میان این دو آمده است.