جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زبان چگونه از عالم حکایت می کند ؟ این پرسشی است که از دیرباز قبل تا کنون مورد علاقه بسیاری از فیلسوفان زبان بوده است . از نظر بسیاری از فیلسوفان قرن بیستم مانند فرگه ، راسل ،ویتگنشتاین متقدم ،فهم ساختار زبان ،روشن کننده واقعیت عالم است . به اعتقاد این افراد ،وظیفه اصلی جمله های اخباری ،مقابل جمله های انشایی ، علاوه بر تعبیر از ماهیاتی معنایی – معرفت شناختی به نام "قضیه "توصیف یا گزارش از واقعیات امور از روی صدق یا کذب است .اما به نظر آستین، میان اداهای اخباری و انشایی تمایزی ماهوی و وجود ندارد. زیرا در هنگام ادای جمله ها ، اعم از اخباری یا انشایی ،توسط متکلمان زبان افعالی انجام می گیرد :افعالی نظیر اخبار، توصیف، امر، نهی ، درخواست، عذرخواهی و وعده . این گونه افعال که "افعال گفتاری" نامیده شده اند ،دارای انواعی هستند . بنابراین به نظر این افراد ، که به نظریه این افراد ،که به "نظریه فعل گفتاری" مشهور گردیده است،میان اداهای اخباری و انشایی ،تمایزی ماهوی وجود ندارد ،زیرا هر ادا دارای جنبه ای انشایی با "قوه غیر کلامی" است که نوع فعل گفتاری انجام شده را تعیین می نماید . افزون بر آن،هر ادا بر روی مخاطب خود دارای تاثیراتی به نام "افعال با کلامی" است . بر اساس نظریه فعل گفتاری ،افعال گفتاری اعم ازافعال غیر کلامی و با کلامی ،تنها تابع قواعد معنی شناسی و معرفت شناسی حاکم بر آنچه متکلم می گوید نیست . بلکه بیش از آن، به قواعد و فروض حاکم بر نظریه فعل گفتاری ،نظیر مقاصد،گرایش ها و اعتقادات دو سویه میان متکلم و مخاطب وابسته اند. نظریه فعل گفتاری، دارای پیامدهای مهم در معرت شناسی دینی و معنی شناسی است که در این مقاله به برخی از آنها اشاره خواهد شد.