جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقاله "عقل و عشق در بیان افلاطون حکیم و ملای رومی"، در حقیقت جستاری بر دیدگاه های این دو اندیشمند بزرگ غرب و شرق است. مولوی به "عشق" به دیده احترام نگریسته و آن را تنها راه فرار و گریز از عوالم مادی و حصول به عشق حقیقی الهی می داند. همچنین تعقل و اندیشه را مانند سایر نعمت های الهی به شرطی که در جهت کمال و سعادت معنوی انسان باشد، نیکو شمرده و کمال آدمی که شناخت خدا و صفات اوست را به وسیله همین "عقل" میسر می داند. افلاطون نیز تنها زیبایی را شایسته عشق و ستایش مامی داند. او معتقد است: انسان تنها در صورتی می تواند به کمال دانش و معرفت نایل آید که راه کشف و شهود و تصفیه باطن را پی گیرد. در نظر افلاطون، کمال و هدف نهایی آدمی همانا وصول به حق و مشاهده او است و حقیقت دانش در همین اصل نهفته است و مادامی که انسان به این مقام نرسد، کمال دانش و معرفت را نیافته است.